Bianca kreeg een hartinfarct door SCAD: ‘Mijn lichaam schreeuwde: dit is niet goed’

Nadat ze in het najaar haar twee polsen had gebroken, stapte ze zeven weken geleden weer voor het eerst op de fiets. Fietsen, werken, douchen en koken, alles leek prima te gaan. “Het voelde als een goede dag”, vertelt Bianca. “Maar na het eten vielen ineens mijn armen als twee loodstaven naar beneden. Ze werden loodzwaar. Ik kon ze nog een klein beetje gebruiken en vroeg aan mijn man of hij voor mij een glas water wilde halen. Ik dacht namelijk dat ik onwel werd.”

• Het hart van Wilma Veen stopte er meerdere keren mee

  Het hart van Wilma Veen stopte er meerdere keren mee

‘Mijn lichaam schreeuwde: dit is niet goed’

Maar op het moment dat haar man weer terugkomt met het glas, gaat het mis. “Ik kreeg een hele diepe druk op mijn borstbeen. Echt alsof iemand op mijn borst stond. Ik voelde pijn in mijn kaken en toen wist ik genoeg.” Met een achtergrond in de verpleging weet Bianca dat het foute boel is. “Ik riep tegen mijn man dat hij 112 moest bellen.” Negen minuten later arriveert de ambulance. “Die paar minuten waren echt heel onprettig. Mijn lichaam schreeuwde: dit gaat niet goed.” De ambulance arriveert, laadt Bianca in en rijdt met haar naar het ziekenhuis. Tijdens de twintig minuten durende rit zegt een van de ambulancebroeders die haar hartfilmpjes nauwlettend in de gaten houdt: “Mevrouw, u heeft nu een hartinfarct.”

Bidden voor haar kinderen

"Kan ik hieraan doodgaan?" vraagt Bianca, maar hij geeft niet meteen antwoord. "Ik zei: je kunt het wel zeggen hoor, ik ben rustig. Ik was namelijk heel kalm in mijn hoofd. Ik heb alleen maar gebeden voor mijn kinderen, niet voor mezelf, want ik weet waar ik naartoe ga als ik doodga. Maar ik was me heel bewust dat dit misschien wel het laatste moment is dat ik voor mijn kinderen kan bidden."

Ik heb alleen maar gebeden voor mijn kinderen.

Eenmaal in het ziekenhuis verwacht de interventiecardioloog bij Bianca een dichtgeslibde ader of een vetprop die het hartinfarct kan verklaren, maar dat vindt hij niet. De oorzaak is SCAD. “De cardioloog kon ergens diep in mijn ader een flapje, een scheurtje zien. Het is knap dat hij het gevonden heeft.” Aangezien de ader zo klein is, kunnen de artsen niets doen. Herstellen luidt het advies.

Weinig advies

“Wat mij tegenviel was het gebrek aan kennis. Nadat we hoorden over SCAD zijn mijn man en ik meteen online gaan zoeken en dan lees je al snel welke adviezen er zijn voor het herstel. Er is online veel informatie te vinden. Ik kreeg weinig adviezen van mijn arts. Ik heb toen besloten om de goede adviezen, die ik dus niet kreeg, maar wel op te gaan volgen.” Een goede zet, zo vertelt de latere behandelende arts van Bianca. “Ik ben zes weken volledig gaan rusten zodat het scheurtje in de kransslagader kan gaan herstellen.”

Dat betekent echt niks doen. “De eerste weken was dat nog geen probleem, want ik had weinig energie. Zo’n hartinfarct is wel echt een aanslag op je lichaam.” Daarna pakt Bianca er af en toe een puzzelboekje bij, want handwerk en haar tekenspullen. “Na twee weken begon de verveling echt toe te slaan, maar die los je niet op. Ik heb mijn tijd maar uitgezeten.”

‘U zult wel last van stress hebben’

“SCAD wordt nog steeds gemist op de spoedeisende hulp. In groepen van lotgenoten lees ik dat mensen die uiteindelijk een SCAD hadden, werden teruggestuurd met de boodschap: u zult wel last van stress hebben.” Dat gaat er bij Bianca niet in. “Je wordt niet serieus genomen, want er is wel degelijk sprake van zuurstofgebrek in het hart. Zelfs zoiets groots als een hartinfarct wordt soms gemist. Er is volgens Bianca veel gebrek aan kennis, iets wat zij zelf ook heeft ervaren. Een grote oorzaak is volgens haar de achterstallige kennis over vrouwengezondheid in het algemeen. “Er wordt vaak met een mannenvisie naar een symptoom gekeken.”

• De gezondheidszorg voor vrouwen is beneden peil: ‘Het systeem moet op de schop’

  De gezondheidszorg voor vrouwen is beneden peil: ‘Het systeem moet op de schop’

Bianca adviseert dan ook: neem jezelf serieus. “Heb je stress, maar voel je ook iets aan je hart, onderneem dan actie en laat je niet zomaar wegsturen door je huisarts. Het is jammer dat het moet, maar je moet echt voor jezelf opkomen.” Ook wijst Bianca op de optie voor een second opinion. “Word je niet serieus genomen door je eigen arts, dan heb je altijd de mogelijkheid om een andere arts ernaar te laten kijken.” En aan de artsen wil Bianca nog meegeven: “Draai er niet omheen, maak iets niet kleiner dan het is. Een hartinfarct is een hartinfarct, hoe ‘klein’ ook in medisch opzicht. Wees duidelijk en vergaar meer kennis over SCAD. Schrijf de adviezen voor SCAD op een poster, zoals ze in het Verenigd Koninkrijk nu ook een folder hebben, en hang deze op de afdeling. Zo moeilijk moet dat toch niet zijn.”

‘God is genoeg’

Bianca is op het moment van het interview zeven weken verder en begint volgende week aan haar revalidatie. “Dat is spannend. Ik merk dat als ik al een klein klusje doe in huis, mijn hart zegt: hallo, wat ben je aan het doen?” Haar geloof helpt haar in deze onzekere tijd. “Ik weet niet waar mijn herstel eindigt en wat ik straks kan. Ik ben nu veel bezig met de invulling van mijn bestaan, het er mogen zijn. Ik houd mij nu voor dat God voldoende is. Ik zou het natuurlijk fantastisch vinden als ik straks weer kan werken, fietsen en ik ga ervan uit dat ik dat ook weer kan. Maar ik ken ook mensen die door andere aandoeningen letterlijk zijn stilgezet en is in die fase dan ook God voldoende? Het is geen eenvoudige uitspraak, maar elke keer als ik nadenk over de toekomst zeg ik: God is genoeg. Dat uitspreken helpt altijd.”

• ‘Hoort erbij’ is geen diagnose: Erasmus MC strijdt voor betere vrouwengezondheid

  ‘Hoort erbij’ is geen diagnose: Erasmus MC strijdt voor betere vrouwengezondheid