Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Blog van een pleegmoeder: Boze vader

"Ik kan de nageltjes kort houden. Ik kan haar klappen en afweer opvangen als ik erbij ben. Maar als ik er niet ben, is het kind overgeleverd aan al die onveiligheid, diep binnen in haar." Nieske Selles is pleegmoeder. In deze blog beschrijft ze hoe een pleegkind op school niet altijd wordt begrepen.

Deel:

Kinderen die onveilig gehecht zijn in hun vroege kinderjaren, kunnen veel weerstand van hun omgeving verwachten. Deze kinderen roepen heel hard om aandacht… om gezien te worden... om geliefd te zijn. Maar ze gebruiken woorden of manieren die hun omgeving niet begrijpt.

Ze smachten naar een complimentje, maar halen uit en krabben je in je gezicht. Ze verlangen naar een arm om zich heen, maar weten niet hoe ze die arm moeten ontvangen dus duwen ze die van zich af.

Onveilig

Er was een boze vader. Woedend was hij. Zijn zoontje had al twee keer een krab gehad van een klein, onveilig gehecht meisje. "Ik accepteer dit niet langer! Zorg dat ze stopt!," riep hij.

Ik begrijp hem wel, maar mijn hart krimpt samen. Want ik kan er niets aan doen. Helemaal niets. Ik kan de nageltjes kort houden. Ik kan haar klappen en afweer opvangen als ik er bij ben. Maar als ik er niet ben is het kind overgeleverd aan al die onveiligheid, diep binnen in haar. En het weet niet hoe het er mee om moet gaan.

Kan niet 

Dat mooie mannetje van die boze vader wilde haar aaien. Hij wilde spelen. Zij wilde dat ook. Maar door even uit te halen zei ze toch: "Ik kan het niet. Ik wil het wel.. maar ik kan het niet."

Soms lukt het wel. Dat knuffelen, dat samen spelen en dat kletsen en lachen om niets. Maar alleen als zij dat zelf bepaalt. Als zij zelf het initiatief neemt. Dan gaat het goed. Even goed.

Ik zit nog wel met die boze vader… hoe leg ik het hem uit? Misschien kan ik hem deze woorden laten lezen. Maar dat helpt dan even, voor dit moment. Hoe moet het met al die andere, onvoorziene, onveilige momenten die nog komen?

Lief

Ik ga zitten op de bank, en neem haar lievelingsknuffel op schoot. Ik zie haar vanuit haar ooghoeken kijken. Zou ze komen? Ze komt. Nestelt zich tegen haar knuffel. Haar duim gaat in haar mond. Ik voel haar warmte door de knuffel heen. "Jij is lief!,"zegt ze. Of ze het tegen mij heeft, of tegen haar knuffel, dat maakt me nu even niet uit. Ik ben dankbaar… voor dit moment.

Deze blog van Nieske is te lezen op haar website. Hier kun je ook meer blogs vinden, en informatie over Nieske zelf. 

--:--