De bo­men­trak­ta­tie van Juf Gerda

Met dit bijzondere afscheidscadeau komen twee passies van Gerda samen; kinderen en natuur. “Als kind, volgens mij was ik vier jaar, mocht ik een keer met mijn tante Baukje mee naar de school waar zij juf was. Het was nog zomervakantie en ik mocht de schriften en de potloden op tafel leggen. Toen wist ik dat ik juf wilde worden.” Die andere passie, de natuur, zat er ook al vroeg in. “Ik denk dat het in mijn genen zit. Dat genieten van de kleine dingen. Ik ben van jongs af aan al geïnteresseerd in natuur en in bomen. Ik ging altijd met mijn opa en oma en met mijn vader de natuur in.” 

Kinderen en natuur gaan hand in hand. “Een of twee keer per jaar nam ik de kinderen lekker mee naar buiten. Dan gingen we bijvoorbeeld op excursie naar de visvijver, het bos of de modeltuinen op ons bedrijf. De natuur horen, ruiken, zien en voelen,  geweldig.” 

Het was dan ook geen makkelijke keuze om ermee te stoppen. “Ik heb er lang over gedubd. Ik heb zes kleinkinderen, en de zevende is op komst. Ik doe vrijwilligerswerk en ik draag veel zorg voor mijn ouders.” Uiteindelijk was stoppen met lesgeven onvermijdelijk.  

Rode beuk

Voor het afscheidscadeau ging Gerda grondig te werk. “Ik ben met mijn kinderen en mijn man na gaan denken over een cadeau.” Alles is de revue gepasseerd: Taart, snoep en bloembollen. Tot uiteindelijk haar man met het idee kwam: een beuk! Het werd een bijzondere beuk; een rode beuk. “Als je vroeger een rode beuk bij je huis had dan stond dat voor rijkdom en karakter. Dat vond ik mooi voor de kinderen. Alle kinderen zijn immers bijzonder. Ze mogen allemaal anders zijn en ze mogen opgroeien waar zijn zich fijn voelen. Waar God hen ook neerzet. Dat vond ik een mooie gelijkenis met de beuk. Ik heb tegen de leerlingen ook gezegd dat ze hem mogen planten waar ze willen. In de tuin, bij oma en oma, of in het bos.” 

De kinderen waren er ontzettend blij mee. “Ik heb zulke lieve reacties en cadeautjes gehad bij mijn afscheid. Niet alleen van de kinderen trouwens, ook van mijn fijne collega’s. Soms kom ik nog wel eens leerlingen tegen en dan vertellen ze me waar ze de boom hebben geplant. Leuk he?” 

Dankbaarheid

Al mist ze de school ontzettend, spijt heeft Gerda niet. Dankbaarheid is wat overheerst. Ze hoopt dat de kinderen later nog eens denken aan ‘hun’ boom: “Ik hoop dat de kinderen onthouden dat ze een kind van God zijn, met een eigen karakter, sterk en uniek. Dat ze er mogen zijn. Net als de beuk. Ik zou het mooi vinden als ze dat onthouden wanneer ze de boom zien of eraan denken.”  

En Gerda is nog niet klaar met de bomen. “Mijn man en ik geven aankomende herfst een nog een grote rode beuk aan de school.”