Bijzondere ontmoeting in nieuwe roman van best­sel­ler­au­teur Irma Joubert

In deze historische roman wordt de zesjarige Charles moederziel alleen van Londen naar Schotland geëvacueerd vanwege de bombardementen. Terwijl hij de oorlogstijd bij zijn oude tante doorbrengt, probeert de jonge Duitse majoor Oswald von Stein in Siberië te overleven als krijgsgevangene van het Sovjet-leger. Als ze na de oorlog allebei een nieuw leven proberen op te bouwen op een boerderij in Zuid-Afrika, kruisen hun paden elkaar.

Nazi-idealen

“Ik leer mijn personages altijd goed kennen voordat ik ga schrijven: ze wonen als het ware bij me in huis,” vertelt schrijfster Irma Joubert met een glimlach. “Voor ik aan dit boek begon, reisde ik met mijn zoon af naar het Schotse dorpje Eaglesham, waar de fictieve Charles bij zijn tante verblijft. Over dat ventje schrijven, ging me erg makkelijk af. Ik heb zelf drie zonen en vijf kleinzoons: ik wéét wat er in het koppie van zo’n jong kereltje omgaat.” Veel moeilijker kon Irma zich identificeren met Oswald: “Waar Charles’ kinderlijke onschuld de oorlog wat verzacht, staat bij Oswald de sneeuw symbool voor kilte. Oswald geloofde heilig in de nazi-idealen. Zelfs toen hij alles verloor. Ik voelde met hem mee, maar moest daar wel moeite voor doen: ik heb een liefdevolle jeugd gehad en trouwde 51 jaar geleden vanuit mijn ouderlijk huis. Ik voel me zo gezegend – Oswald kwam zo veel tekort. Daarom wilde ik ook zijn verhaal graag een hoopvol einde geven.”

Schrijfproces

“Ik heb het boek nog niet tot in detail uitgedacht als ik begin met schrijven,” vervolgt Irma. “Ik laat me leiden door het verhaal. Sterker nog, als diepgelovig mens ben ik ervan overtuigd dat God me leidt. Het is voor mij een wonderlijk weten dat ik niet alleen schrijf. Loop ik vast in het schrijfproces? Dan bid ik simpelweg: ‘God, nu is het uw probleem.’ En dan komt er altijd weer een gedachte of oplossing, waarvan ik denk: wauw, dit is goed!”

Over dat ventje schrijven, ging me erg makkelijk af

Wat hoopt u dat dit boek oproept bij de lezers?
“Als mens zijn we geneigd om te denken dat ons eigen standpunt altijd klopt. Ik hoop dat lezers door mijn romans mogen beseffen dat een zaak altijd meerdere kanten heeft. Hoe iemand denkt en handelt, hangt af van zijn omstandigheden, wat hij ziet en wat hij gelooft. Ik hoop dat er meer sympathie en vrede ontstaat tussen mensen – een liefdevol samenzijn.”

Dit boek is het laatste deel van een trilogie. Wat nu?
“Ik stop met schrijven over de Tweede Wereldoorlog: dat ‘hoofdstuk’ is nu afgrond. Op dit moment ben ik bezig met het vooronderzoek voor een nieuwe roman over de Spaanse griep van 1918. Steeds weer verbaas ik me over de verrassende overeenkomsten met de coronapandemie. Maar er is ook een groot verschil: de Spaanse griep heeft véél meer – miljoenen! – slachtoffers gemaakt. En toch besteden geschiedenisboeken er weinig aandacht aan. Waarom eigenlijk? Deze wereldwijde epidemie was dodelijker dan de Eerste Wereldoorlog. Er vielen dan geen bommen, maar toch werden hele families uitgewist.”

Schrijft u weer een trilogie, of blijft het bij één roman?
“Ik ben nu 74 jaar: met mijn leeftijd moet je voorzichtig zijn om mensen een nieuwe trilogie te beloven. Daarom schrijf ik nu één boek.” Met een knipoog: “Maar ik heb al wel een tweede verhaal in gedachten. Dus misschien maak ik toch een tweeluik. En wie weet eindigt het avontuur alsnog als een trilogie. Je weet maar nooit!”

Beeld: Winelands photography