Ga naar submenu Ga naar zoekveld

‘Ik ontmoet mooie mensen die dienen omdat ze daarvoor kiezen’ #Camino

Deel:

Rudolf krijgt een thuis voor één dag van een ouder echtpaar. Ze zijn niet de enige die hem gastvrij ontvangen tijdens zijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Sterker nog, hij raakt hoe langer hoe meer onder de indruk van deze dienstbare mensen in de herbergen langs de Camino. 

Locatie: Fonfria

Naast elkaar staan ze in de open keuken van de albergue (herberg) waar ik ’s middags ben aangekomen: Janna en Steffen. Ze hadden mijn grootouders kunnen zijn. De afwasmachine is kapot, dus de afwas van onze maaltijd doen ze met de hand. Natuurlijk bied ik aan mee te helpen, maar dat wordt beslist geweigerd. Wij zijn hun gasten.

In de rimpels én de gesprekken zie en merk ik dat ze genoeg meegemaakt hebben. Deze mensen hebben ervoor gekozen om 364 dagen per jaar dienstbaar te zijn en elke dag opnieuw mensen zoals ik een thuis voor een dag te bieden. Dat raakt me. En die 365e dag dan? Nou, zegt Steffen, dan wordt de albergue door de overheid verplicht gereinigd en gaan wij… Een dagje naar Ikea om nieuwe spullen te kopen voor de inrichting van de herberg.

afbeelding
afbeelding.

Zingende nonnen

Ik moet denken aan een eerdere overnachting. ‘Wil je een kop thee?’, had de jonge non gevraagd toen ik binnenkwam in hun herberg. Al snel raakten we in gesprek over wat zij als nonnen nu precies deden, en tot mijn verbazing bleek het een heel open vriendelijke jonge vrouw te zijn (jaja, ik ken niet zoveel nonnen). Na het avondeten pakten drie nonnen muziekinstrumenten en zongen ze voor en met ons. In eenvoudige woorden vertelden ze dat ze ons ook een ontmoeting met Jezus, de Weg, toewensten. Terwijl de ene zuster zong, zegende de andere ons door met haar vingers een kruis op ons voorhoofd te tekenen. De derde gaf ons een ster die ze voor ons uitgeknipt hadden.

Zere kuiten in het hier en nu

Met een klap zet Juan een stempel in mijn pelgrimspaspoort. Ik wacht tot hij de datum er bij zou noteren. Hij schuift het document naar mij toe. ‘Schrijf jij er in je eigen taal bij: here and now.’ Als ik klaar ben, kijkt hij me aan en zegt: ‘Welcome in the present.’ Dat is natuurlijk heel zen, maar ja… Mijn kuiten doen nogal zeer in diezelfde present, en daar helpen geen mooie spreuken tegen. Dat vertel ik hem, en hij vraagt wat door en gaf me een aantal tips. Die avond krijg ik voor het diner een massage van een andere vrijwilliger in die herberg.

fonfria-panoramio-sidulie_2854_p-300x225

Met hart en ziel verwelkomen

Langs de Camino zijn veel herbergen waar mensen (je noemt ze hospitalero’s) met hart en ziel de pelgrims die bij hen aankloppen verwelkomen. Natuurlijk betaal je voor overnachtingen in deze herbergen en ook voor de maaltijden. Maar daar doen ze het niet voor. Of, zoals Steffen het zei: als je geen hart voor pelgrims hebt, dan lukt het je misschien twee jaar om een herberg te runnen, maar daarna blijven de mensen weg. Juist op de Camino zoeken mensen meer dan platte commercie.

Deze mensen doen mij denken aan die keer dat Jezus knielde en de voeten van zijn discipelen waste. Stuk voor stuk zijn het geen grijze muizen die dienen omdat ze moeten, maar mooie mensen die dienen omdat ze daarvoor kiezen. Zij doen dat door pelgrims een thuis te bieden voor een dag. Ik zie ze bezig en ik denk: wat kan ik nog een hoop van jou leren.

Misschien voor mij iets om volgend jaar gewoon te gaan doen. Want wist je dat je op een heel aantal plekken ook hospitalero kunt worden? Een mooie gelegenheid om een tijdje anderen te dienen die met een bijzondere reis bezig zijn, die voor velen zelfs levensveranderend is.

Ondertussen wandel ik gewoon door. Van herberg naar herberg. Nog een week! Dan hoop ik in Santiago aan te komen. Het is opnieuw een bijzondere, intense en emotionele reis geweest. Benieuwd wat er gebeurt als ik er eenmaal ben…

afbeelding

Rudolf (34) vertelt in het normale leven verhalen: face-to-face, aan grote en kleine mensen. Voor Lazarus schrijft hij live over zijn pelgrimstocht door Spanje naar Santiago de Compostella.

Zijn vorige blogs lees je hier.

Geschreven door

Rudolf

--:--