Casper (48): ‘Door in de natuur te zijn, schuift mijn pijn naar de achtergrond’
Wat als je op jonge leeftijd thuis komt te zitten door de gevolgen van chronische ziekten? Hoe ga je om met pijn en hoe zorg je dat je niet in een negatieve spiraal terechtkomt? Die vragen stelde Casper Swiebel zichzelf regelmatig. Al twintig jaar wordt zijn dagelijks leven belemmerd door chronische ziekten. Na lang thuis zitten is hij er helemaal klaar mee: hij moet iets gaan ondernemen, anders blijft hij in die spiraal zitten. Hij pakt zijn camera en gaat de natuur in. Vanaf dat moment ontdekt hij hoe belangrijk dit voor hem is en nu inspireert hij anderen met zijn blog www.leven-met.nl, waarop hij schrijft over de natuur en het chronisch ziek zijn.
Het ziektebeeld van Casper is erg breed. Hij is gediagnosticeerd met onder meer artrose, boezemfibrilleren, fenomeen van Raynaud, fibromyalgie en diabetes type 2. En daarvan ervaart hij constant de gevolgen. “Ik heb 24 uur per dag pijn. Op een gegeven moment leer je daarmee leven, maar het is zeker niet weg. Ik heb het alleen leren aanvaarden, want je moet door.”
Ziekte van Raynaud
Het begon allemaal in 1999 toen Casper werd gediagnosticeerd met de ziekte van Raynaud. Hij was destijds werkzaam als autotechnicus, een beroep met handen, maar mocht dat hierdoor niet meer doen. Hij werd voor 100% afgekeurd en dat was een grote klap voor hem. “Ik was 27 jaar, dan heb je toch helemaal geen zin om vanaf dan al achter de geraniums te gaan zitten. Ik ben zelf aan de slag gegaan en eigen trajecten gaan volgen om me om te laten omscholen, zodat ik nog bij een ander beroep terecht kon. En zodoende ben ik nog tien jaar werkzaam geweest als field manager in de IT voor engineers in de buitendienst.”
Belang van natuur
Voor Casper is de natuur van groot belang. Het is een bron van energie en de afwisselende uitstapjes geven hem een hoop plezier in het leven. “Als je alleen maar thuis zit en constant pijn hebt, dan ben je 24 uur per dag alleen maar met jezelf bezig. Op een gegeven moment moet je echt wat anders gaan doen om niet in die negatieve spiraal te blijven zitten.” Casper woont vlakbij Nationaal Park Nieuw Land en noemt het ook wel zijn achtertuin, omdat hij er zo makkelijk naar toe kan. Met de auto of fiets probeert hij zo dicht mogelijk bij de mooie plekken te komen, zodat hij nog maar een klein stukje hoeft te lopen. "Wanneer ik bezig ben met de natuur om hem heen, gaan er oogkleppen op en kan ik me afsluiten, waardoor mijn pijn wat naar de achtergrond schuift.
Tekst gaat verder onder de foto's.
Het heeft wel even geduurd voordat Casper de stap kon zetten om te genieten van de natuur. Sterker nog, vroeger ging hij bijna nooit de natuur in. “Daar maakte ik geen tijd voor, ik was heel druk met mijn werk. Vlak nadat ik ziek was geworden kreeg mijn vrouw een herseninfarct en is daar nooit meer bovenop gekomen. Ik was een alleenstaande vader die 60 uur per week werkte en moest zorgen voor mijn kind. Hierdoor schoof ik mijn eigen ziektebeeld onder tafel. Ik had geen tijd om daarover na te denken, ik was echt bezig met overleven.”
Hartritmestoornis
In 2010 gaat het mis en wordt Casper geveld door een hartritmestoornis. Dan beseft hij dat dit zo niet langer kan. “Ik dacht gelijk aan mijn dochter: haar moeder zit in een verzorgingstehuis en straks lig ik nog tussen zes planken en is papa ook weggevallen.” Dan besluit hij dat het klaar is met overwerken en dat hij zijn eigen veiligheid voorop moet stellen. Hij ervoer dat dit voor werkgevers een lastige kwestie was en kwam uiteindelijk thuis te zitten. “Dan zie je hoe je wordt teruggefloten door je eigen lichaam. Het was niet makkelijk, ik was 38 jaar en moest me eraan overgeven. Je wil zo graag verder.”
‘Wat moet ik nu gaan doen?’
Hij stelde zichzelf regelmatig de vraag ‘wat moet ik nu gaan doen?’ en in 2015 gooit hij het roer om. Hij had nog een oude camera liggen en kreeg in die periode een elektrische fiets, dus hij besloot om de natuur in te trekken met zijn camera en te kijken wat hij tegen zou komen. “Toen ik thuiskwam en die foto’s bekeek, vond ik dat toch wel heel erg mooi. En zo werd het meer en meer, en ging ik bijna dagelijks op pad om natuurfoto’s te maken.” In 2016 zet hij zijn eigen website op, waar hij de mooiste foto's en verhalen deelt, over de natuur en zijn ziekten. Zeker in het begin heeft hij daar veel tijd en energie in gestoken, maar het levert hem een hoop plezier op.
Hulpboswachter
Inmiddels schiet Casper al meer dan vijf jaar de meest prachtige natuurplaatjes en heeft hij goed contact gekregen met de boswachters van Nationaal Park Nieuw Land. En dat heeft zo z’n voordelen, want hij is al een paar keer mee geweest met de boswachters in afgesloten gebied. “Dat was echt een bijzondere ervaring. Ik heb veel beesten van dichtbij kunnen zien, dat blijft zo uniek.”
En ondanks dat leven met ziekten en pijn als alleenstaande vader niet makkelijk is, probeert Casper positief te blijven. “Dat is de beste remedie om door te gaan. Ik heb twee prachtige dochters van 8 en 18 jaar. De jongste gaat ook regelmatig mee de natuur in, dat zie je ook vaak terugkomen op mijn website. We noemen haar de ‘hulpboswachter’, omdat ze het geweldig vindt om met me mee te gaan op 'controle' en omringd te zijn door de natuur.”
Visarenden
De natuurfotograaf geeft aan dat 80% van het fotograferen bestaat uit geluk. Zijn meest bijzondere foto maakte hij in 2016, toen hij twee visarenden tegelijkertijd heeft weten vast te leggen. “Wildlife fotografie is een kwestie van geluk hebben, want geen dag is hetzelfde, het is maar net wat je tegenkomt. Zeker met vogels is dat het geval, maar dat maakt het extra spannend.”
En voor de beginnende natuurfotografen heeft hij nog een tip: “Blijf rustig en kijk heel goed om je heen. Dan ga je pas echt de verborgen dingen ontdekken!”
