‘Ik heb tien jaar in een depressie gezeten’

"Als kind dacht ik vaak bij mezelf: Wat is er mis met mij?," vertelt Chayenne. Ze slaapt erg slecht, is vaak boos en zit niet lekker in haar vel. Bovendien kan ze op school maar moeilijk meekomen met leeftijdsgenoten. De problemen nemen toe wanneer Chayenne wordt geconfronteerd met ziekte en overlijden. "Mijn moeder kreeg borstkanker en ik verloor in korte tijd mijn oma, oom en schoonzus. En ik was erg bang om mijn moeder ook kwijt te raken."

School

Het gaat snel bergafwaarts met Chayenne. Ze besluit te stoppen met school. Chayenne is dan 14 jaar en is meerdere malen op gesprek geweest bij een leerplichtambtenaar. "Ik trok het gewoon niet meer." Haar moeilijkheden deelt ze niet met haar ouders. "Ik wilde aan hun verwachtingen voldoen. Zij gingen ervan uit dat ik het allemaal gewoon kon, leren en goede cijfers halen. Maar ondanks dat ik hier hard voor werkte, lukte dit me niet." Eenzaamheid, leegte en schaamte gaan een steeds grotere rol spelen in haar leven.

Genetisch

"Waar deze leegte en verdrietige gevoelens vandaan kwamen weet ik niet. Het feit dat ik soms uren aan het huilen was en gewoon niet wist waarom, maakte mij erg onzeker." De gedachte dat de depressieve gevoelens misschien wel genetisch bepaald zijn, maakt Chayenne alleen maar angstiger. Chayenne vertelt: "Mijn opa is lange tijd manisch depressief geweest. Ik was bang dat het bij mij niet beter zou gaan worden."

Puberteit

"Tijdens mijn puberteit wilde ik het liefst niet meer leven." Weken achter elkaar ligt ze in bed met de gordijnen dicht. Chayenne: "Ik dronk niet, at niet, douchte niet. Ik had nergens energie voor." Ondertussen zoekt ze naar verschillende manieren om aandacht te krijgen, aandacht die ervoor kan zorgen dat haar sombere gedachten even wat verder weg lijken.

Rust

"Ik had gehoord dat iemand in het ziekenhuis was beland door een grote hoeveelheid paracetamol te slikken. Dat besloot ik ook te doen." De dan 13-jarige Chayenne neemt een flinke hoeveelheid paracetamol in. Hoewel ze heel erg moet overgeven die nacht, wordt ze niet in het ziekenhuis opgenomen. Ze besluit op zoek te gaan naar andere manieren om de rust te krijgen waar ze zo naar verlangt.  

Lees ook: 'Mijn adoptiemoeder wilde mij niet'

Lees ook: 'Mijn adoptiemoeder wilde mij niet'

Die rust lijkt ze te vinden in het snijden in haar armen. "Als ik in paniek was, maakte dat me rustig. De fysieke pijn zorgde ervoor dat ik de geestelijke pijn en onrust steeds minder ervoer."

Onrust

In de jaren daarna gaat het niet beter met Chayenne. Het lukt haar niet om een opleiding af te ronden en na een aantal mislukte pogingen besluit ze te gaan werken. Maar ook hier moet ze mee stoppen. De onrust in haar hoofd waar ze last van blijft hebben, beïnvloedt ook haar werk. Ze verliest in korte tijd haar oma, oom en schoonzus. Haar moeder krijgt kanker en de angst ook haar te verliezen, beheerst Chayennes leven. "Ik kwam in de knel te zitten door wat ik allemaal had meegemaakt de afgelopen jaren. Ik was altijd maar aan het wegrennen voor alles wat ik voelde."

Geloof

"Ik begreep niet wat er leuk was aan het leven. Ik snapte niet wie ik was en waar ik goed in was." De deuren openen voor het geloof is voor Chayenne geen optie. In haar kindertijd heeft het geloof, behalve enkele bezoekjes aan de kerk, nooit een grote rol gespeeld. Wanneer haar broer op latere leeftijd tot geloof komt, geeft dat Chayenne vooral reden om hem uit te lachen. "Ik dacht: Wat een sukkel. Hij wordt vast meegesleurd door zijn vrouw."

Het geloof was bovendien ook helemaal niet voor mij weggelegd, dacht ik.’ Chayenne had in haar tienerjaren weleens geprobeerd contact te zoeken met God, maar dat liep keer op keer uit op een teleurstelling. De conclusie dat het geloof niet voor haar bedoeld was, was makkelijk gemaakt.  

‘’God, als U dan echt bestaat, help me dan alstublieft!’’ 

Gods aanwezigheid

Eén ding onthoudt ze echter wel: "Mijn broer had tegen mij gezegd dat ik het altijd uit mocht roepen naar God." Wanneer de twijfels en de levensvragen Chayenne op haar 22e weer te veel lijken te worden, denkt ze terug aan wat haar broer gezegd had. ‘Op dat moment ben ik op bed gaan zitten en heb ik het uitgeschreeuwd: ‘God, als U dan echt bestaat, hier ben ik, help me dan alstublieft!’’

Hoewel het avond is en Chayenne in het donker op haar bed zit, ziet ze de hele kamer oplichten. "Het voelde alsof er iemand naast me zat," vertelt ze. "Het was voor het eerst in mijn leven dat ik Gods aanwezigheid voelde."

Alpha-cursus

Een zoektocht naar het geloof volgt. Chayenne besluit op aanraden van haar broer een Alpha-cursus te gaan volgen. De boodschap dat Jezus voor onze zonden aan het kruis is gestorven, heeft enorme impact op Chayenne. Deze kennis brengt een verandering teweeg. Chayenne: "Ik voelde me altijd zo’n slecht mens. Dat ik te horen kreeg dat Jezus voor mij aan het kruis is gegaan, was voor mij echt een eye-opener."

"Ik weet nu dat ik het niet alleen hoef te doen, dat ik Iemand heb op wie ik altijd kan terugvallen." Sinds haar bekering ervaart Chayenne veel rust. Rust die ze voorheen nooit heeft ervaren. Chayenne, de vrouw die als meisje altijd dacht dat het geloof niks voor haar was, voelt zich nu thuis bij God. "Ik heb nooit echt mijn draai kunnen vinden, maar nu voel ik me eindelijk op mijn plek."

Tekst: Sarah Unglaub