Column #22 van Wilfred over zijn sociale ver­geet­ach­tig­heid

Ik ben nogal vergeetachtig. Niet zomaar vergeetachtig, maar sociaal-vergeetachtig. Dat betekent dat ik enorm slecht ben in het onthouden van feitjes die je in het sociale verkeer geacht wordt te onthouden: hoe iemand heet, of diegene kinderen heeft, hoe zij heten, welk werk iemand doet, of er recent een naaste is overleden – dat werk.

Laatst belde ik de dokter omdat m’n zoontje om de ademteug naar adem hapte, als een vis op het droge. Leek mij niet normaal. Tegenwoordig komen ze niet gelijk met raad, maar wordt eerst ‘het systeem’ erbij gepakt. ‘Wat is zijn geboortedatum?’, vroeg de verder vriendelijke doktersassistente. De dag en maand kon ik nog wel reproduceren, maar was het nu 2018 of 2019? Ik kwam er niet uit. Gelukkig bleek dit geen onoverkomelijk probleem en kreeg ik alsnog de gewenste raad.

Het sociaal-vergeetachtige heeft niets te maken met of ik iemand wel of niet mag. Zelfs belangrijke feitjes die mijn vrouw aangaan vergeet ik. Zoals jaren geleden de naam van haar basisschool waar ze toen werkte. Mijn smoes luidde dat ik tijdens mijn opleiding altijd meerkeuzetoetsen moest maken, dus dat mijn hersens op die manier geprogrammeerd waren. Waarop mijn vrouw me prompt vier namen van basisscholen voorschotelde (spoiler-alert: ik had ‘m goed).

Soms weet ik me uit benarde situaties te redden. Als ik nog wel weet dat iemand recent een baby heeft gekregen, maar ik ben het geslacht vergeten, vraag ik: ‘En, hoe is het met de kleine?’ Dat komt heel sociaal over, terwijl er sociale vergeetachtigheid aan ten grondslag ligt. 

Ach ja, deze jongen bedoelt het heus wel goed. En of het ooit nog goedkomt met dat geheugen van mij? Vergeet het maar.