Column #23 Mama Mirjam: 'De situatie wordt soms ronduit hachelijk, als Livia haar vrijheid ruikt'

‘Typeer je dochter eens in een paar woorden,’ vroeg iemand me laatst. Ik vind dat een leuke vraag. Ik hoef er dan ook niet lang over na te denken. Vier woorden met een ‘o’ komen direct in me op als ik aan Livia denk: onbevangen, ondernemend, open en opgewekt. Eigenschappen die, afhankelijk van de situatie, zowel prachtig als onhandig zijn.

Zolang Livia’s leefruimte is afgebakend met hekjes en deuren die op slot zitten, is er weinig aan de hand. Hoogstens snaait ze chocola of chips uit de kast of zet ze haar tanden in een appeltje dat op het aanrecht ligt. Als aan de kaders niet te tornen valt, is ze een ontzettend makkelijk meisje. Ze heeft een rijke fantasie, kan heerlijk spelen en leest zichzelf dagelijks een stapel boekjes voor.

Als er aan de kaders niet te tornen valt, is ze een ontzettend makkelijk meisje

Een bezoekje aan het winkelcentrum is een waar genot als Livia in de wandelwagen zit. Onbevangen groet ze iedereen. Ze is daarin mijn grote voorbeeld. Zonder oordeel krijgt iedereen dezelfde lach, dezelfde groet. Wit, zwart, oud, jong, keurig of slonzig, zwerver of toerist. Haar vrolijkheid brengt een glimlach op de gezichten van vele mensen. En zolang ze af en toe een broodje krijgt om op te knabbelen, accepteert ze haar vrijheidsbeperking zonder gemopper.

Je begrijpt; met Liv in de wandelwagen voel ik me de koning te rijk. Stralend loop ik achter de wagen, apetrots dat ik haar moeder mag zijn. De gedachte dat ze met haar bijna vier jaar wel zo’n beetje uit de wagen is gegroeid, laat ik wijselijk niet toe. Want ik weet dat de situatie heel anders wordt, ja soms ronduit hachelijk, als Livia haar vrijheid ruikt.

Zonder wagen door de stad is een ware uitdaging en zelfs het wandelingetje van de buurtsuper naar huis een heus avontuur. Handje vasthouden is aan Livia niet besteed. In rap tempo gaat ze voor me uit en doet precies het tegenovergestelde van wat ik zeg. Stoppen is gaan, even wachten is kijken waar de uitgang is, deze kant wordt de andere kant. Onbevangen als ze is, rent ze de ene na de andere winkel in, wat ik dan probeer te voorkomen door haar van de grond te plukken en op m’n heup te zetten. Met een hoop decibels als resultaat.

Als ze de kans zou krijgen, at ze bij wildvreemden een broodje

Op de stoep lopen is saai, tuinpaadjes zijn een stuk interessanter. Als er dan ook nog een voordeur open staat, wordt het pas echt leuk. Het is nog nooit zover gekomen, maar als ze de kans zou krijgen, at ze bij wildvreemden een broodje mee. Met een stralend gezicht kruipt ze op een bankje naast een oude man die op de stoep van het zonnetje geniet. Als ik erbij kom, smeert ze hem snel.

Al rennend kijkt ze af en toe om. Kom ik achter haar aan, geeft ze vlug een beetje gas erbij! Als ik alle tijd van de wereld heb, kan ik hier best van genieten. Maar gewapend met een boodschappenbriefje en een portie tijdsdruk, is het een stuk minder gezellig. Voer voor stress en klotsende oksels.

Onthaasten

Terwijl ik die laatste zinnen schrijf, doe ik een ontdekking. Ik dacht dat het door de wagen kwam. Door de vrijheidsbeperking die Liv zo nodig lijkt te hebben. Dat met of zonder wagen op pad zijn, het grootste verschil maakte. Maar misschien ligt het heel anders. Misschien liggen het probleem én de oplossing wel bij mij.

Onthaasten, dat is wat ik nodig heb. Als ik onthaast, kan zij de tijd nemen. Als ik rustig blijf, kan zij ontdekken. En als zij onbevangen, ondernemend, open en opgewekt de wereld én haar bewoners ontdekt en omarmt, kan ik genieten.

En als onthaasten even echt niet lukt? Als ik me verre van rustig voel? Als mijn boodschappenlijstje lang is en de tijd beperkt? Dan moet ik mijn plannen bijstellen. Óf een winkelwagentje van Albert Heijn lenen.

Meer lezen over het leven van Mirjam? Lees hier haar vorige columns.