Column Arjan Lock: ‘Mam, ik lijk steeds meer op jou’

Mijn vader vierde onlangs zijn tachtigste verjaardag. De leeftijd van de sterken, zoals in Psalm 90 staat. Mooi om bij stil te staan, om zo’n hoge leeftijd te vieren! Tegelijkertijd merk ik dat het gemis van mijn moeder anders wordt naarmate mijn vader – en ikzelf natuurlijk – ouder wordt. Ik denk terug aan de jaren die mijn ouders samen hebben gehad. Aan wie zij voor mij waren en vooral ook aan wat mijn moeder voor mij heeft betekend. Wie was zij?

Ik heb altijd gedacht dat ik het meest op mijn vader lijk. Maar met het verstrijken van de jaren ontdek ik dat er eigenlijk ook best veel karaktereigenschappen van mijn moeder in mij zitten. Om maar wat te noemen: mijn moeder hield van verhalen vertellen. Dat heb ik precies zo. Ze hield bovendien erg van kinderen, die voelden zich altijd prettig bij haar. Hoewel mijn kinderen nog klein waren toen zij stierf, weten zij nog precies wie oma was. Ook mij maak je gelukkig in de buurt van kinderen.

Mijn moeder hield van schoonheid, van mooie dingen, en was creatief. Ook dat zie ik – op een net wat andere manier – bij mezelf terug.

Het gekke is dat ik daar nu meer bij word bepaald dan pakweg twintig jaar geleden. Ik draag meer van mijn moeder in mij dan ik al die jaren dacht. Een soort ‘mam, ik lijk steeds meer op jou’ avant la lettre.

Mooi om op Moederdag zo naar je moeder te kijken. Waarbij ik me óók realiseer hoe kwetsbaar dit thema voor je kan zijn. Omdat moeder veel te jong stierf, bijvoorbeeld. Of omdat moeder haar kind verloor. Omdat er afstand is ontstaan. Omdat alleen het woord ‘moeder’ al zo veel pijn of gemis kan oproepen.

Ik haalde net Psalm 90 aan. Het slot daarvan – vers 17 – is een roep om genade: ‘Laat ons uw genade zien, Heer, onze God.’ Ik wens alle moeders én kinderen die genade toe.