Column Elbert: 'Hoe mijn blokfluit een praatstok werd'

Iedereen blèrde door elkaar heen en meneer de voorzitter (ik dus) kon mezelf niet eens meer horen denken. Bij gebrek aan beter griste ik een blokfluit uit de muziekbak, en voilà: onze praatstok – met alarmfunctie – was geboren.

Die vergaderingen beginnen we steevast met een dankbaarheidsrondje. Gabriël van 5 geniet van de aandacht en de belangrijkheid van het moment als hij met de blokfluit in de hand uitgebreid begint op te sommen waar hij allemaal dankbaar voor is. “De bloemetjes op tafel, de kaars die brandt, dat ik zo goed kan fietsen, dat ik hulpje mocht zijn op school, dat opa weer beter wordt en dat m’n stickerkaart al bijna vol is…”

“Zo is het wel genoeg…” mompelt zijn broer.
“Eh, we vallen elkaar niet in de rede”, reageer ik.

Dan gaat de praatstok naar Evita van 9. Ze vertelt stralend dat ze zo blij is met haar konijnen en dat ze dankbaar is dat ze de voetklem kan als ze aan een touw omhoogklimt. “O en dat opa’s operatie goed is gegaan!”

Dan is het de beurt aan Jesse van 3. Alle ogen zijn op hem gericht. Hij voelt de magie van de praatstok en neemt zijn tijd. Na een paar uitgebreide “ehms” komt het hoge woord eruit: “Dat ik een nieuwe fiets heb en een grote jongen ben.”

Dit is goud, want geregeld is het hier aan tafel een kakofonie van geklaag en gebekvecht. De agendapuntjes over corvee, vakantieplannen, zakgeld en ergernissen kunnen nog wel even wachten.

Wanneer het mijn beurt is, zeg ik: “Ik ben de hemel dankbaar voor jullie, stuk voor stuk.”

Er valt een heilige stilte. Totdat Jesse plotseling met een plof van zijn stoel afkukelt, in zijn val zijn bord vol met eten meeneemt en de beker van Evita ook nog eens spetterend op de grond valt. Iedereen begint door elkaar heen te roepen, en ik zeg zachtjes: “En voor de praatstok…”