Column Kefah: een knoop in de maag met kerst

"Dat we in de donkerste dagen van het jaar hunkeren naar licht is niet vreemd. Wij zijn schepsels van het licht, we kunnen niet overleven zónder. Lichaam en geest hongeren ernaar. Het is dus evenmin vreemd dat we kerst vieren in deze dagen. Ook al wijst alles erop dat Jezus niet in december, maar veel eerder in het jaar, geboren is.

Op zwoele zomeravonden kun je de duisternis makkelijker uit je gedachten bannen dan wanneer een ijzige wind tegen de gevels beukt en regendruppels je gezicht geselen. Dàn kunnen we een hart onder de riem goed gebruiken. Dan willen we horen dat er uitzicht is op schoonheid, op zachtheid, op nabijheid en geborgenheid. Dan hebben we hét symbool van licht nodig. En dus vieren we dan de geboorte van dat symbool.

Het is ons geweld, onze onrechtvaardigheid, onze onverschilligheid die maar al te vaak het licht belemmert

Maar wij zijn niet alleen naar licht hunkerende wezens. Een belangrijk deel van de duisternis zijn we zelf. Het is ons geweld, onze onrechtvaardigheid, onze onverschilligheid die maar al te vaak het licht belemmert. Met kerst hebben we de mond vol van vrede op aarde. Ook ik. Maar daarna dan? Wat doen we daarna dan om daaraan bij te dragen? Ook ik.

Ja, ik zie uit naar het warme, liefdevolle (en ongetwijfeld hier en daar luidruchtig en melodramatische) samenzijn met de mijnen. Ja, ik zal het fijn hebben met hen. Ja, ik zal eten, ik zal drinken en praten en lachen en knuffelen. Maar het zal me ook dwarszitten, dat donker-licht-ding in onszelf. Ben ik de enige? Heeft u dat ook?

Ik zou het, gek genoeg, een troostende gedachte vinden: hele volksstammen die genieten van de kerst, maar toch een knoop in hun maag hebben. Misschien weten we elkaar te vinden. Misschien begint het daarmee?"