Column Mama Mirjam #55: ‘Ik kan niet alle leeuwen en beren voor Livia wegjagen’

“We gingen vandaag naar een voorstelling”, vertelt Livia’s juf. “Het was in een andere school en Livia vond het vreselijk. De kinderen mochten allemaal gillen en Liv sloeg haar handjes over haar oren.”

Het verbaast me niks. Livia is leergierig en snel enthousiast te krijgen, maar het onbekende vindt ze spannend en als er dan ook nog eens een bak met herrie gemaakt mag worden… Vreselijk!

Liv op iets nieuws voorbereiden is lastig, want sommige dingen zijn moeilijk uit te leggen. En dan is haar taal ook nog eens beperkt. Je kunt met woorden, handen en voeten je uiterste best doen, maar of ze het zal begrijpen? En áls er dan al een stukje begrip is, kan de werkelijkheid ook nog eens behoorlijk afwijkend zijn. Want had de juf kunnen bedenken dat er in koor gegild mocht worden?

Vaak kies ik zelf dus toch maar voor het verrassingseffect. Dan ga ik ervan uit dat het onbekende in de meeste gevallen best heel leuk blijkt te zijn. Al doet het gezegde ‘onbekend maakt onbemind’ het tegenovergestelde vermoeden. Ik kan eenvoudigweg niet alle leeuwen van de weg jagen. Ik kan niet iedere beer bij zijn lurven vatten en opzij duwen. Sommige dingen moet je overleven, desnoods met je handen over je oren.

Om heel eerlijk te zijn, doet dat mijn moederhart best weleens een beetje pijn. Ik zie Livia’s onmacht als er om haar heen geruzied wordt en ze zachtjes prevelt dat ze naar huis wil. Ik zie haar ongeluk als de massa reusachtig is en ook nog eens een overweldigend geluid produceert. Dan kruipt ze weg in mijn armen en drukt ze haar hoofdje tegen mijn borst. Ik ben blij dat ik haar veilige haven mag zijn. Dat ik er nog vaak genoeg ben om haar vanaf mijn schoot het onbekende te laten observeren en zich er op haar tijd in te laten mengen.

Maar steeds vaker zal ze haar leeuwen en beren zelf moeten trotseren. Het boek over de berenjacht is een van haar favorieten. ‘Wij gaan op berenjacht. We gaan een hele grote vangen. Wat een prachtige dag!’ En dan, bij de rivier, in een donker bos of in een sneeuwstorm, steekt Liv haar handjes vooruit: “Dan gaan we er dwars doorheen!” Aan het eind van het boek blijkt de beer plotseling toch wel heel eng, en rent de hele familie terug naar huis, diep onder de dekens. Toch die handjes over de oren, hè! Maar ik geloof meer in het liedje van Elly en Rikkert. ‘Ik ben dapper, dapper, dapper, net als David. Samen met mijn God, kan ik elke reus verslaan. En iedere leeuw en beer.’

Ik kan Liv niet voor alles beschermen. Ook haar leven is niet altijd een bloementuin. Er lopen leeuwen en beren rond, maar ze mag leren hoe ze die kan verslaan. En als dat nog even niet lukt, dan is er altijd een veilige plek om naar terug te rennen: thuis, onder de dekens, of op mijn schoot, met haar handjes over haar oren.

• Column Mama Mirjam #54: ‘‘It takes a village to raise a child’ is waarheid als een koe’

  Column Mama Mirjam #54: ‘‘It takes a village to raise a child’ is waarheid als een koe’