Als elke seconde telt: Janny werkt op de meldkamer van de politie

“Amsterdam leeft, dag en nacht. Zodra zich een groot incident voordoet, staan we direct op scherp. Dan draait de telefoon overuren, want alles begint hier. Wij nemen de meldingen aan en sturen die door naar de eenheden op straat, die vervolgens in actie komen. Geen uur is hetzelfde en dat is precies wat dit werk zo leuk maakt. Als we een ernstig incident goed afronden, geeft dat veel voldoening.

Wanneer iemand belt, maak ik een melding aan in het systeem. Die melding wordt automatisch ingedeeld in categorie 1, 2 of 3, waarbij 1 de hoogste prioriteit heeft – bijvoorbeeld een verkeersongeval met letsel of een reanimatie. Zodra ik het adres weet, zie ik welke eenheden het snelst kunnen uitrukken, en die stuur ik dan meteen aan. Natuurlijk maak ik soms een inschattingsfout. Dan gaan er te veel eenheden op iets kleins af, of juist te weinig op een serieus incident. Ik blijf een mens. We bespreken die situaties achteraf grondig en daar leer ik dan weer van.

Ik werk hier inmiddels 27 jaar. In die tijd heb ik het vak flink zien veranderen. Er was vroeger weinig cameratoezicht, maar nu kan ik live met meldingen meekijken. Dat is een grote meerwaarde. Ik kan zien wat er op de locatie van een melding gebeurt en zo goed bepalen op welke plekken ik mijn collega’s neerzet. Soms zie ik de dader of daders zelfs rennen.

De meeste meldingen zijn urgent. Maar juist als elke seconde telt, is het belangrijk om kalm te blijven en snel de juiste informatie te verzamelen: het adres, signalement, zijn er wapens in het spel? Ik moet af en toe echt tot mensen doordringen. Ik begrijp hun paniek, maar heb wel cruciale gegevens nodig. Soms zeg ik heel duidelijk: ‘Ik wil dat je antwoord geeft op mijn vragen!’ Dat directe optreden en het bewaren van rust zijn essentieel. Als ik zelf gejaagd klink, heeft een beller in paniek niets aan mij.

Gelukkig komen er ook grappige meldingen voorbij. Laatst belde een vrouw van 90 midden in de nacht omdat haar rookmelder bleef piepen. Ze wilde het zelf oplossen met een ladder, maar dat leek me, gezien haar leeftijd, geen goed idee. Zulke situaties zijn aandoenlijk én komisch.”

*Om veiligheidsredenen vermelden we alleen haar voornaam.

Tekst: Willemijn Bakker