‘Om het goede leven wat te compenseren, beginnen we de dag met gym'

Een bakje koffie en de laatste inpakvoorbereidingen; Gijs en Willy Jansen uit Voorthuizen zijn bijna klaar voor hun kampeervakantie met de CCC. Voor hen begint de reis rustig. Want, “zodra we onderweg zijn, is het vakantie”, vindt Willy. “Al moet ik altijd wel een beetje inkomen”, vult Gijs aan. “En weer even wennen aan het rijden met de camper.”

Dat laatste is te begrijpen: de camper in kwestie is een forse bus. Mét een goed bed – belangrijk voor Willy, die een ingezakte rugwervel heeft – een douche en een extra slaapplaats voor als familie ‘m wil lenen. Toen Gijs en Willy jaren geleden hun evangelische boekwinkels in Voorthuizen en Barneveld van de hand deden, besloten ze een camper te kopen. Een schot in de roos, zo bleek: ondertussen zijn ze alweer twee exemplaren verder. “Mensen zeggen soms tegen ons: ‘Dit hebben jullie verdiend na een leven hard werken’”, zegt Willy. “Maar zo voelt het voor mij toch niet. Het is meer een prachtig geschenk: onverdiend, maar wel om van te genieten.”

Bolletje kaas

Genieten. Dat betekent rustig op weg gaan, met een koffiestop en een lunchpauze. Vlak na de Duitse grens, waar file staat dankzij de grenscontroles, stoppen de twee camperaars voor een bolletje kaas en een bak koffie. “Dat is het mooie van een camper”, lacht Gijs. “Waar je ook stopt, je vakantiehuisje staat er al.”

Gijs en Willy nemen deel aan een reis van de Christelijke Caravan Club (CCC), een club van “actieve 50-plussers die samen willen reizen met caravan of camper”, zoals de CCC zichzelf omschrijft. In de praktijk zijn het vrijwel allemaal 65-plussers, meestal zeventigers. In dertien campers en caravans reizen de twintig vakantiegangers in een kleine maand naar en door Denemarken. In totaal leggen de kampeerders 1865 kilometer af en bezoeken ze acht campings. Iedereen gaat zelfstandig van huis, pas op de eerste camping komt de groep voor het eerst bij elkaar. De leden bedenken, plannen en leiden zelf de reizen. Gijs en Willy organiseerden eerder ook al reizen, onder andere naar Bosnië en Spanje. Maar nu zijn ze mee als deelnemer.

De CCC zorgt er altijd voor dat de reis van camping naar camping niet te lang is. Nooit meer dan driehonderd kilometer, en voor Gijs en Willy vandaag net geen tweehonderd. Als ze bij hun eerste bestemming – Ferien- und Elebnispark Alfsee, net ten noorden van Osnabück – arriveren, staat Ben Borst hen al bij de receptie op te wachten – met fiets, pet en een brede grijns. Hij is onderdeel van het organiserend comité en zorgt er vandaag voor dat iedereen z’n plekje vindt. Als de slagboom van de camping een paar keer dienstweigert, pendelt hij onvermoeibaar heen en weer om de caravanrijders en camperaars door te laten.  

Een C erbij

Langzaam druppelt het speciaal voor de CCC gereserveerde campingpad vol. Aan het einde van de middag staan de caravans van reisleiders Ineke, Ben en Andries – die al vroeg op de dag zijn gearriveerd – schouder aan schouder met acht campers en zes caravans. “Het aantal campers is de afgelopen jaren toegenomen”, zegt CCC-veteraan Wichert Drost. Met pretoogjes: “Het is een doorgaande discussie of we een C aan de naam moeten vastplakken voor de campers.”

Als de meeste vakantiegangers gearriveerd zijn, is het tijd voor de eerste koffieronde. Uit de mobiele onderkomens komt een allegaartje aan campingstoelen, tafels en bekers tevoorschijn, de reisleiders zorgen voor thermoskannen koffie en thee. En terwijl Ben de eerste mededelingen doet, bijgestaan door zijn commissiegenoten, klinkt er ineens gejank. Dibbes, het hondje van kampeerder Nelleke, stapt met zijn pootje in een mok hete thee. Paniek alom, niet in de laatste plaats bij het beestje zelf.

‘Ik gun het mezelf’

Het is Nellekes eerste keer met de CCC, vertelt ze even later bij haar camper – die ze heeft gehuurd, want ze wil ontdekken of deze manier van vakantievieren iets voor haar is. Dibbes ligt rustig naast haar, hij lijkt weinig last meer te hebben van zijn onverwachte theevoetenbad. “Zelf ben ik jarenlang groepsreisleider geweest. Heerlijk vond ik dat. Maar die tijd is voorbij, dus probeer ik iets nieuws.” Met een schuin hoofd: “Heel eerlijk? Ik vind er nu nog weinig aan, dat hele kamperen. Maar wie weet komt het nog! Ik wil het in ieder geval geprobeerd hebben, en ik gun het mezelf van harte!”

Met een iets bezorgde blik kijken de kampeerders – Ben als ontvangstcomité-lid voorop – bij de receptie uit naar de laatste deelnemer, camperaar Wim Jansen. Hij is een van de oudste én een van de trouwste reisgenoten. Jarenlang reisde hij samen met zijn vrouw, maar inmiddels is hij weduwnaar. Tegen vijven komt hij dan toch aangereden. “Niks aan de hand, hoor! Ik heb gewoon rustig aan gedaan”, glimlacht hij, als hij zijn kampeermiddel geïnstalleerd heeft.

Aspergesoep en schnitzel

Traditiegetrouw – de CCC houdt wel van tradities – dineert de groep de eerste avond in een restaurant. In dit geval is dat de eetgelegenheid op de camping: gesteven linnen op tafel, gedempt licht en een verzorgd Duits buffet met aspergesoep, schnitzel en kartoffeln in verschillende soorten en maten.

Als iedereen zit en een drankje heeft besteld, staat Andries op om nog wat zaken uit te leggen. Het reisschema bijvoorbeeld: iedereen reist in duo’s, zodat kampeerders elkaar kunnen bijstaan mocht het misgaan. Een ingenieus rooster zorgt ervoor dat alle kampeerders iedere rit gekoppeld zijn aan iemand anders. Daarnaast is er een rooster voor het bijhouden van het reisverslag, een rooster voor het leiden van de vieringen, en worden alle twintig deelnemers gekoppeld aan iemand uit de groep. Tot slot zorgt een uitgekiend reisschema ervoor dat niet iedereen tegelijkertijd aankomt bij de volgende camping.

Aangrijpende boodschap

Dan staat een van de andere kampeerders op. Hij schraapt zijn keel: “Ik wilde ook nog graag iets zeggen.” Zijn vrouw die naast hem zit, kijkt naar hem op, hij legt zijn hand op haar schouder. Even is hij stil. Dan vertelt hij dat zijn vrouw enkele dagen geleden te horen heeft gekregen dat ze beginnende dementie heeft. “Dat is een aangrijpende boodschap, maar ik vind het belangrijk dat jullie dit weten. Ook omdat ze misschien een keer een vraag twee keer stelt, of een opmerking maakt die je niet kunt plaatsen.” Even is het stil. Dan volgen er betrokken vragen en reacties. Van “wat goed dat je dit deelt” tot “ik ben blij dat jullie tóch mee zijn!”

“Dit is precies wat deze reizen zo mooi maakt”, zegt Wichert even later in de rij voor de aspergesoep. “Je kunt hier kwetsbaar zijn, het is hier veilig en je staat elkaar bij. Dat heeft alles te maken met onze gezamenlijke basis: het christelijk geloof.”

De eerste C van de reisclub komt tot uiting in de gesprekken, licht hij toe. In bijvoorbeeld het bidden voor het eten en in de zondagse ochtendviering, geleid door een van de reizigers. Op zondagmiddag is er een zangdienst met liederen uit de Johannes de Heer-bundel. “We zijn kerkelijk van een divers pluimage”, vult Andries aan. “Maar hier maakt dat niet uit. We vinden elkaar bij de kern.”

Caravan in brand

Elkaar bijstaan blijkt een refrein bij de CCC. Bij de bordjes schnitzel en sperziebonen komen de anekdotes en herinneringen los. Over de keer dat een caravan op de snelweg in brand vloog. “Dan ben je toch blij dat er een ander stel meereist”, stelt Gijs droog. Over de keren dat er een reisgenoot in het ziekenhuis belandde. Italiaanse en Spaanse ziekenhuizen blijken geen aanraders wat betreft voedsel en service. “Zulke dingen gebeuren,” zegt Ben, “want we zijn nu eenmaal op een leeftijd dat we kwetsbaarder worden.” Niet alleen de anekdotes, ook hete hangijzers worden bediscussieerd. Van de vrouw in het ambt tot de situatie in Gaza. Maar de gesprekken blijven harmonieus. Dat valt ook Kees en Anneke Oosterloo uit Sliedrecht op. Het is hun eerste CCC-vakantie, maar “de sfeer is tot nu toe in ieder geval prachtig”, zegt Kees.

Ontzettend onbetrouwbaar

“Zeg, kan het wat stiller? Ik ben hier voor mijn rust!” bromt Wichert even later. Zijn gezicht verraadt dat hij niets van die opmerking meent. Bovendien is hij zeker niet de stilste bij het spelletje jeu de boules na de maaltijd. Want hier wordt het traditionele campingspel uiterst serieus genomen, met bijbehorende aanmoedigings-, overwinnings- en teleurstellingskreten. Kampeerder Klaas heeft zelfs een meetlint in zijn zak om de balafstand te bepalen. Want, vindt hij, “het touwtjessysteem dat bij het spel zit, is natuurlijk ontzettend onbetrouwbaar.” De teams houden de scores keurig bij, zodat aan het einde van de reis de beste ballenwerper een prijs krijgt.

Als alle ballen zijn opgeborgen, drinken de kampeerders onder een prachtige, roze kleurende hemel een laatste glaasje. Opnieuw valt op hoe snel de gesprekken kwetsbaar worden. De een deelt zorgen over haar kleinkinderen, de ander over gezondheid. Soms valt er een korte stilte, dan weer schalt er een lachsalvo over de camping.

De C van calorieën

De volgende ochtend staan sommige gezichten op ‘frisse tegenzin’, sommige op ‘blijde verwachting’. Ben heeft zojuist de twintig kampeerders in een kring geroepen en zodra iedereen present is, neemt Wichert het woord. “We weten allemaal dat er aan onze clubnaam een vierde C kan worden toegevoegd: die van calorieën. Om het goede leven een beetje te compenseren, beginnen we de dag daarom met wat gymnastiek.”

De gepensioneerde architect gaat de groep voor in een serie oefeningen, die met de nodige hilariteit en een enkele zucht braaf worden nagedaan. De kampeerders zwaaien met hun armen, draaien hun nek, strekken hun benen en – hoogtepunt van de ochtendgymnastiek – vormen met hun lichaam een C.

Geel hesje

Een kwartiertje later staan de kampeerders klaar met fiets – de meeste met trapondersteuning – in de hand en een geel hesje om het lijf. Behalve Ben en Andries, zij dragen een oranje exemplaar. De heren fietsen, gewapend met een walkietalkie, voor- en achteraan de stoet. Het is onderdeel van de reis: een fietstocht door de omgeving. “Helaas zonder terrasje deze keer”, dempt Andries de verwachting. “Ik kon in de omgeving geen leuke uitspanning vinden.”

Als iedereen is opgestapt, slingert de stoet zich langs velden vol aardappels, door een idyllisch dorpje en langs de Alfsee, een stuwmeer waar vogels als de smient, grote zaagbek en dodaars voorkomen. Op de dijk naast het meer staat de groep even stil voor het uitzicht. Water sijpelt door de stuwdam, aan de overkant loopt een kudde schapen, begeleid door drie grote honden. Een herder is nergens te bekennen.

Andere hobby

Waar de meeste fietsers na deze korte pauze weer rustig via het fietspad de dijk afrijden, hobbelt Ben door het gras. “Zo kan het ook”, lacht hij, terwijl hij door zowel geschater als bezorgde kreten wordt aangemoedigd.

Vlak achter Andries, die de route heeft uitgestippeld en ‘m voor de zekerheid een dag eerder zelf gefietst heeft, rijdt Klaas. De gepensioneerde boer is een trouw CCC-ganger. “Toen ik mijn bedrijf had overgedragen, moest ik op zoek naar een andere hobby”, vertelt hij. Hij kijkt bijna ondeugend als hij doorgaat: “Toen ben ik gaan vliegen.” De 77-jarige blijkt een eigen vliegtuigje te hebben. “Vrijwel iedere woensdag maak ik een rondje. Soms vlieg ik naar de Duitse Waddeneilanden. Prachtig!”

Zoutjes en een fles wijn

Die avond, na het potje jeu de boules, borrelen een paar kampeerders nog na. Zoutjes en een fles wijn gaan rond. Ben haalt ondertussen de luifel van zijn caravan: samen met Ineke en Andries moet hij morgen weer vroeg vertrekken. Op naar Schönböcken, dik tweehonderd kilometer naar het noordoosten, waar ze opnieuw zorgen dat alles klaar is voor de komst van hun medereizigers.

Gijs en Willy sluiten de dag in alle rust samen af in de stoel bij hun camper. Zoals ze moeten wennen aan het rijden in de camper, is ook het samen kamperen weer even wennen. Voor Willy zijn de actieve momenten, zoals het ochtendgymnastiek en de fietstocht, niet te doen vanwege haar rug. Ze relativeert: “Gelukkig zijn er genoeg momenten dat ik wél mee kan doen.” Gijs kijkt de eerste dagen de kat wat uit de boom. Hij is niet iemand die altijd met iedereen hoeft te praten. “Ik ben meer van de kleine ontmoetingen.” En toch is deze vorm van reizen hen dierbaar. “Je bent er voor elkaar”, zegt hij. “Zo eenvoudig is het.”