Column mama Mirjam (5): onbevangen

Hoe zal ik U ontvangen? Een zin uit een kerstlied die bij me opkomt als ik nadenk over deze column. Livia en Kerst, kan ik dat combineren in een verhaal zonder geestelijke opsmuk? Er borrelt van alles, maar de woorden willen geen verhaal worden. En dan ineens, is daar dat ene zinnetje; Hoe zal ik U ontvangen? En mijn gedachten gaan terug naar de eerste dagen na Livia’s geboorte.

Verwarrende dagen vol wisselende emoties, oneindig veel liefde en net zoveel vragen. We hadden net Livia’s diagnose ontvangen en die moest even landen. Zelf was ze al geland, diep in mijn hart. Ze had haar plekje in mijn moederhart al veroverd, lang voor ze überhaubt in mijn armen lag. Maar mijn gedachten buitelden over elkaar. Ik wilde begrijpen, de toekomst kennen, weten dat het goed zou komen.

Livia houdt me zonder woorden een spiegel voor

We voerden eindeloze gesprekken, ik huilde tranen van onwetendheid. Maar toen waren daar de woorden van haar papa, als balsem voor mijn ziel: ‘Livia zal puur zijn, puurder dan wij ooit zullen zijn. Haar gedachten zullen niet veroordelend zijn, ze zal onafhankelijk liefhebben en geen grote-mensen-problemen kennen.’

Livia is puur in alles wat ze doet

Puur, puurder dan ik ook ooit zal zijn. Wat was dit mooi gesproken en wat ontzettend waar. Het bemoedigde me toen en het ontroert me nu. Want nu we ruim twee jaar verder zijn, kan ik zijn woorden van toen alleen maar bevestigen. Livia is puur, in alles wat ze doet. In haar onbevangenheid naar mensen toe; want blank of bruin, oud of jong, iedereen krijgt haar glimlach en een kushand. In haar reactie bij het zingen van een lied. In haar enthousiasme als ze me naar de deur ziet komen. In haar blijdschap en het plezier dat ze rondstrooit overal waar ze komt. Pure vreugde, dat is wat wij ontvingen in Livia. En ik ben ervan overtuigd dat dit is hoe zij Jezus zal ontvangen; met pure vreugde. Gewoon zonder vragen, Hem met onbevangenheid omarmen. En is dat niet precies hoe Hij ontvangen wil worden?

Livia houdt me, zonder woorden, nu al een spiegel voor. Want een negatieve gedachte, een twijfeling, een sprankje ongeloof, hoe snel komt het niet in me op? Zij heeft hier geen last van en zal dit ook niet krijgen. Waar ‘worden als een kind’ voor mij zo lastig is, zal dit haar probleem niet worden. En Jezus, die Zélf Kind werd voor mij, zal door haar zonder aarzeling ontvangen worden. Ze zal zich niet afvragen of ze goed genoeg is, of Jezus ontvangen wel zo makkelijk kan. Het ontroert me, want wat kan ik hier veel van leren.

Ineens weet ik mijn taak, in deze dagen die vol zijn van Hem. Ik ga haar het gebaar voor ‘Jezus’ leren en Zijn Naam schrijven zodat ze die zal herkennen. Zo leren we van elkaar en dat is pure vreugde!

Wil je meer van Livia, en haar familie, zien? Volg Mirjam op Instagram.

Benieuwd naar de andere columns van Mirjam? Je leest ze hier.