Mama Mirjam: ‘De vrouw wijst naar Liv en glimlacht. “Ik heb er thuis ook zo één”’

Na een paar uur strand fiets ik met Liv nog even langs de kringloop om een Vinted pakketje op te halen. Naast de deuropening staat een mand vol afgedankte popjes en knuffels. Liv pakt er twee, gaat op de mat zitten en begint een rollenspel, compleet met haar kenmerkende geluidjes.

Terwijl ik bij de balie wacht, stapt een onbekende vrouw op me af. Ze wijst naar Liv.

“Ik heb er thuis ook zo één”, zegt ze glimlachend. Livia’s stemmetje was haar opgevallen. Heel even had ze zich afgevraagd of haar eigen dochter haar gevolgd was. We hadden een leuk gesprekje over onze meiden. De vrouw is overduidelijk net zo trots op haar dochter als ik – helemaal oké om er ook zo één te hebben. Haar andere dochter noemt kinderen met Down ‘broertjes en zusjes’ van haar eigen Down-zusje. “Ze hebben toch allemaal iets gemeen, hè?” zegt de vrouw.

Het klinkt alsof we het over een ander ras hebben.

Ik knik. Want eerlijk is eerlijk: sinds Down in ons leven kwam, zien wij op straat ook altijd even dat ene gezicht, die blik, dat herkenbare. Volgens mij voelt Liv het zelf ook – intuïtief. En toch schuurt ‘ook zo één’. Het klinkt alsof we het over een ander ras hebben.

Het doet me denken aan iets op het strand even daarvoor. De dochter van een vriendin deelde haar zandkoekjes uit. Maar niet aan haar broertje. “Die zijn voor de mensen”, zei ze. De volwassenen bedoelde ze. Mijn vriendin moest lachen: “O, en hij is een alien?”

‘Van een andere planeet’

Precies dat. Zoals kinderen voor dit meisje blijkbaar geen mensen zijn, zo lijken mensen met Down voor sommigen ook ‘van een andere planeet’. Maar ik wil Liv als een gewoon meisje zien. En ik wil dat de wereld dat ook doet – met iedereen die een beperking heeft.

Voor mij hoeven er geen speciale kerkdiensten georganiseerd te worden voor ‘gehandicapten’. Ik heb er niks mee dat ‘zij’ op de eerste rij mogen zitten met een tamboerijn, terwijl iedereen vertederd glimlacht om hun talenten. Kunnen ‘ze’ niet gewoon onderdeel van het geheel zijn? Ze zijn geen aliens.

Kunnen ‘ze’ niet gewoon onderdeel van het geheel zijn?

En toch… Liv valt op. Mensen zien haar. Haar anders-zijn. Haar anders-doen. Haar anders-praten en ontwikkelen. Gesprekjes met vreemden gaan daar dus ook vaak over. Hoe doet ze het? Wat zijn ze toch leuk! Wist je het van tevoren?

Ik zucht. Omdat het soms ingewikkeld is.

Ja, wij hebben er ‘zo één’. De Down-wereld voelt als familie. Maar vooral wens ik dat Liv geen alien hoeft te zijn, maar gewoon één van ons. Niet op de voorste rij met een tamboerijn, maar deel van het geheel. Doe maar normaal. Ook als je er zo eentje hebt. Of bent. Of ziet.