Column Margje: Een vergiet vol her­in­ne­rin­gen

Dat heb ik niet van een vreemde, trouwens. Mijn moeder beweerde ooit bij hoog en bij laag dat ze écht niet op iemands bruiloft was geweest. Totdat ze de foto’s onder ogen kreeg.

Nog niet zo lang geleden kwam er ineens tóch iets uit mijn vroege jeugd naar boven. Er werd namelijk onlangs bij ons beton gestort, waarna een paar uur lang niemand erop mocht lopen. Diezelfde nacht vond onze poes het blijkbaar nodig tóch even een rondje te lopen over die zachte, gladde vloer. Gevolg: een paar vereeuwigde poezenpootafdrukken.

Toen die ochtend de betonstorter met zijn mannen kwam kijken hoe de vloer erbij lag, waren ze op z’n zachtst gezegd niet blij. Ik zei nog: “Ach, dat past wel bij ons, het moet ook niet te perfect worden”, maar dat maakte het alleen maar erger. “We doen hier niet voor Jan Joker ons best voor een zo perfect mogelijke vloer!” riep hij uit.

De boosheid van deze man bracht ineens een herinnering bij me boven. Ik zal een jaar of 6 geweest zijn, toen ik op een dag bij een vriendinnetje aan het spelen was. Voor de gang had de vader van het meisje rood-wit lint gespannen rond een vers gestorte vloer. In mijn kinderlijke onschuld dacht ik: ik ga toch even kijken hoe het achter dat lint is. Wat een rare, zachte grond is dit, dacht ik, toen ik erop stond, en ik stapte snel weer terug. Toen pas zag ik de voetstappen van mezelf en ik maakte dat ik wegkwam.

Ik ging weer verder spelen en vergat het voorval al snel. Tot ik ineens luid geschreeuw hoorde. “Komen jullie eens hier!” riep die vader boos naar ons, waarna hij – net zoals bij Assepoester – onze schoenen in de afdrukken van het net gestorte beton paste.

Mijn schoentje paste er precies in; ik was de boosdoener. Een stuk of tien van mijn voetstappen waren vereeuwigd in de gang bij mijn vriendinnetje. Kwaad dat die vader was, kwáád! Ik denk dat hij daar nu niet meer mee weg zou komen. Al ging het zelfs voor die tijd kennelijk te ver, want ik herinner me dat mijn moeder –zelf ook behoorlijk streng – toch even met hem is gaan praten.

De poes is dood en ik ben volwassen geworden. Maar vereeuwigd zijn we allebei.