Column Rachel Rosier: Kittens

Het was het onchristelijke tijdstip van vijf uur in de ochtend toen ik door een oorverdovend oergekrijs ineens rechtop in bed zat.
“ZE DOET HET IN ONS BED,” gilde Jaap. Ik gilde ook, hoewel ik geen nog geen idee had welk spektakel zich op dit tijdstip op ons bed afspeelde. Maar mijn nachtlampje maakte alles in één klik duidelijk: Elbert was bezig met bevallen. “Ons dekbed,” piepte Jaap, starend naar één hoopje kitten in een bloederig plasje op onze linnen dekens.

“HET IS BEGONNEN,” zei ik. Ik sprong uit bed en aaide Elbert over haar rug terwijl ze bezig was om iets wat leek op een placenta naar binnen te kauwen. “Meisje, wat doe je het goed!” Opnieuw steeg een klagelijk oergekrijs op uit haar kleine keeltje.

“Ah, lieverd, ik weet het!”

“Flats!” Binnen een mum van tijd lag daar kitten nummer twee, piepend, in een vers poeltje bloed op onze dekens. Elbert kauwde de navelstreng door, vrat de placenta op en likte haar baby’s schoon. “Alsof ze al jaren niets anders doet,” snikte ik trots. Jaap keek afkeurend naar ons geruïneerde dekbed. “Het geld dat we aan die beesten verdienen, gaat naar nieuwe lakens,” mompelde hij. Binnen twee uur lagen er vier kittens tevreden aan Elberts tepels te drinken. Drie rode en een grijze. Ik liep op wolkjes, ontroerd door deze heel bijzondere gebeurtenis. Ik was in de weer met warme kruiken, zachte dekens voor een nestje, en het duurste zachtvoer dat ik maar kon vinden.

Diezelfde middag werd ik ineens gebeld. “Hallo, met de dierenambulance ... kitten gevonden tussen tuinmeubilair … moeder … zwerfkat … nergens te bekennen.” Of we misschien wilden kijken of Elbert dit weesje wilde adopteren? Nog geen uur later stond er een mevrouw voor mijn deur met mandje in haar handen. “Hij is waarschijnlijk een dag oud,” zei de dierenambulancemevrouw, terwijl ze achter mij aan de trap op liep naar Elbert. “Nu wordt het spannend,” zei ze, terwijl ze het minipoesje uit het mandje pakte. “Het kan heel goed dat Elbert deze nieuwe kitten niet accepteert en afwijst.” Een hartverscheurende gedachte, vond ik, kijkend naar het grijze moederloze hoopje ellende dat er naast mijn eigen dikke kittens erg verschrompeld uitzag. Om de kans van slagen te vergroten, moeten we de kitten insmeren met boter, iets wat de moeder lekker vindt,” zei ze.

Lang verhaal kort: het werkte. Elbert likte het weesje liefdevol af en droeg het naar het nest. Bent u niet opgelucht? Het hele verhaal heb ik op mijn Instagram gezet. Binnen een uur stroomde mijn inbox vol met berichten van aangedane moeders en verzoeken om de kittens te kopen. Zelfs mijn buurvrouw, die eigenlijk katten haat, wilde een kitten. Iedereen was zo aangedaan. Ik ook. Behalve Jaap, die die middag stond te schrobben op onze nieuwe lakens. Een nieuw dekbed gaat er namelijk niet komen. In een vlaag van tederheid heb ik alle kittens weggegeven. Gratis.

Lees ook de van Column Mama Mirjam (8)

Deze column komt uit het Eva-magazine. In iedere Eva vind je een column van Rachiel Rosier. Wil je meer van Rachel lezen? Klik hier om nooit meer een Eva missen.