Column TimZingt: 'Een Afrikaanse uitvaart, het is even schakelen'
20 mei 2025 · 17:00
Update: 21 mei 2025 · 09:18
Er zijn duidelijk meer mensen gekomen dan verwacht. Het is warm en de mensen zijn er niet op gekleed: ze hebben kleurrijke, soms extravagante kostuums aan, hoofddeksels, zonnebrillen. De sfeer is informeel.
Er is tot mijn ergernis geen liturgie of orde van dienst. Ik kijk rond: ik zie mensen rondlopen, elkaar hartelijk groeten. Er gaan telefoons. Gedurende de ceremonie gaat dit gewoon door. Op het moment dat de kist wordt binnengereden slaat de sfeer ineens om. De vrouwen beginnen luidkeels te huilen en te jammeren. Uit het niets naar emotionele hoogten. De familieleden, die nauwelijks op de been blijven, grijpen elkaar vast. Mannen drommen zich om de kist om te filmen met hun telefoon.
Een Afrikaanse uitvaart. Het is even schakelen. Zo anders dan een Hollandse: een strakke orde van dienst, iedereen zit netjes op zijn stoel (telefoon op stil). Het tonen van emotie is voorbehouden aan de naaste familie. Die doen dat ingetogen en kort. Ieder lijkt het alleen te dragen. Het zingen klinkt vaak iel, vooral op de begraafplaats, als daar al gezongen wordt. We spreken van een ‘sterke familie’ als ze geen spoor van emotie tonen tijdens de begrafenis.
Gaandeweg zie ik iets anders: een plek van collectief verdriet
De licht chaotische Afrikaanse uitvaart maakt dat ik me eerst ongemakkelijk voel: wat een aanstellerij, doe even normaal! Maar gaandeweg zie ik iets anders: een plek van collectief verdriet, waarin mensen elkaar aanmoedigen om dat gewoon even flink te uiten: samen met elkaar janken.
Het herhaalt zich op de begraafplaats: rondom de kist jammeren de vrouwen met daaromheen een kring van zingende mannen. Een warm meerstemmig ‘halleluja’ dat maar door blijft gaan, want (ook al zoiets) zich echt aan het tijdschema houden doen Afrikanen niet.
Wat is de afdronk van de begrafenis? Het is indrukwekkend hoe er collectief gerouwd en getreurd wordt. Dat is ritueel vormgegeven en ze nemen er echt even de tijd voor. En dan het zingen om het snikken heen. Het ene deel van het collectief rouwt, het andere deel zingt een krans van hoop daaromheen. Ergens jaloersmakend hoe ze dat samen doen. We zouden op Hollandse uitvaarten best wat meer Afrikaanse toestanden mogen zien.
Meest gelezen
- Vincenza La Porta is de nieuwe directeur-uitgever van het Nederlands Dagblad: ‘Ik voel mij bevoorrecht’
Vincenza La Porta is de nieuwe directeur-uitgever van het Nederlands Dagblad: ‘Ik voel mij bevoorrecht’
- Paul is er een van een vierling, maar: ‘Ik hoefde niet te vechten voor mijn eigen identiteit’
Persoonlijk verhaal
Paul is er een van een vierling, maar: ‘Ik hoefde niet te vechten voor mijn eigen identiteit’
- Het hart van Wilma Veen stopte er meerdere keren mee
‘Na zo veel hartstilstanden is mijn leven een groter wonder dan ooit’
Het hart van Wilma Veen stopte er meerdere keren mee
Lees ook
- Boek Life Rules bij jou op locatie! | LIVE Rules
Life Rules komt naar je toe!
Boek Life Rules bij jou op locatie! | LIVE Rules
- Jurjen ten Brinke: Laten we daarom het goede doen
De Bijbel Open
Jurjen ten Brinke: Laten we daarom het goede doen
- Het hart van Wilma Veen stopte er meerdere keren mee
‘Na zo veel hartstilstanden is mijn leven een groter wonder dan ooit’
Het hart van Wilma Veen stopte er meerdere keren mee
Schrijf je hier in voor de Visie-nieuwsbrief
Als christelijke gids willen we je helpen om te leven met God. We brengen je persoonlijke verhalen, verdiepende thema’s, christelijk nieuws en mediatips. In onze wekelijkse nieuwsbrief willen we je inspireren om hoopvol te leven en te geloven.
Lees onze privacyverklaring.