Column van een pleegmoeder: groot verdriet bij kleine Faya

“Ze is op dit moment niet leerbaar mevrouw. Begrijpt u dat?” Of ik dat begrijp? Natuurlijk begrijp ik dat. Vanaf het eerste moment dat dit meisje met de zwemles startte had ik mijn vraagtekens. Als de zwemjuf zei ‘doe dit’, dan deed Faya het tegenovergestelde. Maar wat heeft dit meisje ontzettend veel plezier in zwemles. Op haar eigen manier, doet ze ook echt goed haar best.

En nu zit ik al een week met een knoop in mijn maag. En met uitstelgedrag, een enorm uitstelgedrag. Want hoe ga ik dit lieve meisje vertellen dat ze niet meer naar zwemles mag? Verschillende gedachten gaan door mijn hoofd. Zal ik haar toch gewoon op zwemles laten, of zal ik haar zelf gaan leren zwemmen. Alle gedachten hebben zijn met de bedoeling om het verdriet voor dit meisje te verzachten. Om de situatie op te lossen. Ik besluit de sprong in het diepe te wagen. Nou ja, het diepe, ze was pas net gestart in het pierenbadje. 

Na het vertellen van het nieuws vloeien de tranen rijkelijk bij Faya. "Maar ik ga echt mijn best doen", snikt ze. Allerlei oplossingen vliegen door mijn hoofd. Ik wil dit leed verzachten, het van haar wegnemen. Ik neem haar in mijn armen en troost haar. Ze huilt nog harder. “Ik vind het zo erg voor je”, zeg ik. De tranen prikken ook in mijn ogen. 

De dagen erna was ze er nog een aantal keren verdrietig over. Weer heb ik haar getroost. Geen oplossingen, geen verzachtende woorden, alleen troost.

Als ik zelf verdrietig ben, troost ik mezelf vaak met verzachtende woorden of snelle oplossingen. Maar ik heb wat geleerd van deze situatie met Faya. Als ik verdrietig ben, mag ik gewoon in Zijn armen komen. Dan houdt Hij me vast. Zonder oplossingen, zonder verzachtende woorden, alleen troost.

* In verband met de privacy van de pleegkinderen is Amy een gefingeerde naam.

Beeld: Shutterstock