Column van een pleegmoeder: ‘Soms ben ik bang dat mijn lieve meisje te vroeg ons nest uitvliegt’

“Ik heb vandaag op school geleerd dat wanneer ik achttien ben ik in een eigen huis mag gaan wonen.” Deze woorden zegt Demi even tussen neus en lippen door, onder het eten koken.

Een naar gevoel trekt door mijn maag. Soms als ik aan de toekomst denk, ben ik hier bang voor. Dan ben ik bang dat dit lieve meisje te vroeg ons nest uitvliegt. Dat ze in een boze bui rond haar zestiende haar koffers pakt en vertrekt naar haar ‘echte’ vader of moeder. Terug naar haar oorspronkelijke – op dit moment niet zo veilige – nest.

Mijn andere dochter Joy is 21. Zij is er meer dan klaar voor om haar vleugels uit te slaan en haar eigen nestje te gaan bouwen. Die van ons past haar niet echt meer. Ze doet het goed hoor, ze past zich aan en accepteert – over het algemeen zonder mopperen – de regels van ons nest. Maar ze is er klaar voor, klaar om uit te vliegen. Hoewel ik het zeer ongezellig vind en haar ontzettend ga missen, kan ik met een gerust hart mijn prachtige, mooie, soort van volwassen vogeltje uitzwaaien.

Demi kwam bij ons als een verwond vogeltje. Ze was beschadigd, bang en kwetsbaar. We hebben haar ontzettend veel liefde gegeven en ze is gegroeid. Ze zal nog even in ons nestje moeten blijven of ze dit nu wil of niet. Ze moet groeien, sterk worden en leren alleen te vliegen.

“Mama ik blijf nog heel lang hier wonen, hoor! Tot ik honderd ben. Want ik vind het zo fijn bij je.” Demi geeft me een dikke knuffel. Een grijze duif in mijn nest zit ik niet op te wachten. Lief meisje, blijf jij nog maar een poosje in ons nest. Totdat het tijd is. Tijd om je vleugels uit te slaan. En wanneer die tijd is, dat weet Hij. Hij die alles overziet en waakt over ons grote vogelnest.