Column Wilke: 'Lang leve de polarisatie!'

Ik ben vóór Israël óf ik ben tegen Israël. Ik ben vóór lhbt+-acceptatie óf ik ben tegen lhbt+-acceptatie. Ik ben vóór havermelk óf ik ben tegen havermelk. Ik ben vóór de wolf óf ik ben tegen de wolf. Lekker zwart-wit, lekker uitgesproken, lekker duidelijk.

Online word ik alleen maar bevestigd in mijn eigen gelijk. Ik zie YouTube-video’s waarin wordt uitgelegd dat wat ik al dacht, inderdaad klopt. De mensen in mijn WhatsAppgroepen zijn over precies dezelfde dingen boos als ik. Dat algoritme waardoor ik in een tunnel met allemaal dezelfde meningen terechtkom, is geen vloek, maar een zegen! En stel, af en toe komt er toch iets doorheen waar ik het mee oneens ben, dan blokkeer ik dat account toch gewoon?

Ik sluit me aan bij mijn vertrouwde clubje gelijkgestemden en schreeuw gewoon heel hard tegen mensen die anders denken dan ik. Of ik negeer ze. Doe alsof ze gek zijn. Zij snappen het leven niet, zij lezen de Bijbel niet goed. Zij zijn de vijand en ik heb gelijk. Zo ingewikkeld is het niet. Eigenlijk is het best makkelijk.

• 'Afvallen deed iets met mijn lijf. Maar nog meer met mijn hoofd'

  Lees de column van Wilke

Vrienden zijn met iemand die een andere geloofsovertuiging heeft? Gevaarlijk. Een boek lezen van een theoloog die vragen stelt die aan de fundamenten van mijn geloof rammelen? Gevaarlijk. Een gesprek voeren en concluderen dat we het met elkaar oneens zijn zonder er alles aan te doen om die ander te overtuigen van mijn gelijk? Gevaarlijk. Toegeven dat ik het misschien niet allemaal zeker weet? Gevaarlijk.

Heerlijk dat we nu die sociale bubbels hebben, waardoor ik mensen die anders zijn of anders denken niet eens meer hoef te ontmoeten. Ik omring me gewoon alleen nog maar met mijn soort mensen. Fantastisch.

“Heb je vijanden lief als jezelf.” Ja, dat zei Jezus, hè? Nou, dat is wel erg ingewikkeld, daar heb ik het een volgende keer wel over.