'De vijf meest gênante minuten van mijn leven'

Kleding die niet meer gedragen wordt, gaat weg. Dit keer heb ik er een uitstekende bestemming voor gevonden: de tweedehands-kledingwinkel in het dorp. Die spijkerbroek die ik gekocht heb in de tijd dat skinny jeans in de mode waren (en die al jaren te strak zit), het lange, zwarte vest dat ik nooit draag, de groene bloes die altijd te koud is – allemaal prima kledingstukken die ik graag een tweede leven gun.
Ik fiets met twee papieren tasjes met keurig gewassen en gestreken goed naar de tweedehandskledingzaak waar ik vorige week nog een spijkerbroek heb gekocht. “Ik kom wat inbrengen”, zeg ik tegen de vriendelijke dame die achter de kassa staat. En dan volgen de vijf meest gênante minuten van mijn leven.

Al mijn kledingstukken worden gekeurd, en het merendeel overleeft de ballotage niet. Het rood-wit gestreepte shirt, dat mij te klein is, maar dat – zo zie ik nu voor het eerst – een blauwige gloed heeft omdat het mee gewassen is met de spijkerbroeken. “Dit is meer iets voor de zomer.” De groene bloes, te koud, iets verschoten, maar zo leuk met die knoopjes. “Didi? Nee, dat nemen we nooit in.” Het lange, zwarte vest waarvan de mevrouw in de winkel zei dat het zo mooi afkleedde. “Helaas. Er is niks mis mee hoor. Maar dit merk nemen we niet in.” De skinny jeans zijn ook van Didi, dus nee, jammer.
Alleen een donkerblauw colbertje met bijpassend shirtje, nooit gedragen, verhuist naar het kledingrek achter de kassa. “Ik zal overleggen met mijn leidinggevende. Bel over een week maar of we het kunnen innemen.”

Ik prop de afgekeurde kleding weer terug in mijn papieren tasje, fiets naar de kledingcontainer en gooi het erin. Misschien had ik van tevoren toch even op de site moeten lezen wat de eisen zijn voor kleding die je in wilt brengen: “designer- of high-end merken”. Ai. Dat soort kleren bezit ik niet.

Een week later hoor ik dat ook het colbertje het niet gehaald heeft.