Dromen op de boerderij

In de melkput sproei ik de koeienvlaaien weg. Warme uiers vol melk trekken in een stoet aan me voorbij. Ik zie zestig koe-beesten behoedzaam door de stal glibberen op weg naar het heerlijk geurende kuilvoer. En ik zit in de cabine van de trekker op het stoeltje naast de boer.

We staan op bij ochtendschemer en na het melken is het ineens dag en tijd voor koffie met echte melk. Als ik het weiland uit loop in de richting van wat kreupelhout kiest een haas vlak voor m’n neus het hazenpad. Even verderop zie ik sporen van reeën in de modder bij de sloot. En elke keer als we onze overalls aandoen, komen we langs lodderig voor zich uit kijkende pasgeboren kalfjes. ’t Is prachtig hier.

Als we na een dag hard werken echt toe zijn aan een borrel, besluiten Rachel en ik in de auto te stappen om een wijntje te halen. “Maar ik ben niet jaloers, ben gewoon een beetje boers”, zingt Rikkert door de boxen.

Eenmaal in de supermarkt valt het me ineens op hoezeer ik ben vervreemd van m’n eten. Net stond ik nog op de boerderij waar boer en dier hard werken om voedsel te maken, en hier ligt alles zo voor het grijpen. Zindelijk verpakt in een overdaad aan plastic. Kortsluiting.

Op de terugweg draaien we ‘Het is mooi hier’ van Trinity, m’n band. Dan weer een dissonant: ergens halverwege worden varkens ingeladen voor de slacht. De enige keer dat ze daglicht zien. Allemaal omwille van de voedselefficiëntie.

Met een supermarktkater peinzen we verder terwijl we nippen van onze wijntjes. Wat zou er gebeuren als we de mensen en de dieren die ons eten produceren kennen? Ik denk dat de boer sneller een betere prijs zou krijgen. We zouden gezonder eten. Dieren niet uitbuiten. Probeer namelijk maar eens een bekende af te persen.

De kloof tussen stad en platteland hoeft echt niet zo groot te zijn. We hoeven elkaar alleen maar in de ogen te kijken. Dan wordt het pas echt mooi hier.