Een kerkdienst in het stadion

Eenmaal in de rij voor m’n favoriete falafel-zaak valt het me op: iedereen is hartstikke aardig! Het is een en al kameraadschappelijkheid. Ja, let wel: Ajacieden onderling natuurlijk. Ik klets met een visser uit Katwijk en een paar gasten uit Almelo.

Boven in het stadion, bij onze plekjes, slaat Robin een Ajax-sjaal om m’n nek en word ik ingewijd in de mores: “Kijk, de F-side daar, die zijn zeg maar de worshipleaders of de cantorij.” Al snel worden ze zelfs een ‘wolk der getuigen’, want er is vuurwerk naar binnen gesmokkeld en het stadion hult zich in een wierook van vuur en wiet. De ‘dienst’ begint met het lijflied ‘Bloed, Zweet en Tranen’, waarna de lichten dimmen en er een ‘votum en groet’ is met muziek en vlaggen. Dan: een credo over respect, liefde voor de sport en vreedzame tolerantie van de vijand. De vijand die in een volledig afgeschermd stuk stadion zit en al een paar uur eerder naar binnen geloodst is. Een moment stilte volgt voor de slachtoffers van de aardbeving in Turkije en Syrië. Het hele stadion wordt stil.

Dan is het tijd voor de aftrap. Alles barst los in gejoel en de meest bizarre liedjes en leuzen komen voorbij. Rijmpjes die hun oorsprong hebben in een grijs Amsterdams verleden, blijkt uit de uitleg van Robin. ‘De herdertjes lagen bij nachte’, ‘Waar komen Joden toch vandaan?’ en ‘En wie niet springt’ klinkt het van alle kanten. En ik? Ik heb een reuze goeie tijd. Het helpt dat ik twee grote pullen bier krijg van een gulle, carnavalvierende Brabander, maar echt: het is verbroederend. Voor alles is een tijd. En voor mij is het tijd om wat vooroordelen te herzien...