Een weekendje weg zonder kinderen: ‘Wat bleek? Ik ben verrassend gezellig gezelschap!’

Al járen riep ik dat ik eens een weekendje alleen weg wilde. Maar ja, er komt altijd wat tussen: kinderen, werk, het leven. En eerlijk is eerlijk, ik vond het ook best spannend. Tot mijn man me dit jaar voor mijn verjaardag verraste: een weekendje weg, in mijn eentje! Als ik maar zei waarheen, zou hij alles regelen.

Dus ik ging op zoek naar een huisje in het bos. Klinkt idyllisch, toch? Tot ik me bedacht dat de Veluwe niet alleen reeën, maar óók wolven heeft. En hoewel ik mezelf best dapper vind, leek alleen in een donker bos me toch iets te avontuurlijk.

Toen bedacht ik iets briljants: mijn schoonouders gingen op vakantie, dus ik logeerde in hún huis. Bekende omgeving, geen boswolven in de buurt, ideaal. En wat bleek? Ik ben verrassend gezellig gezelschap! Ik fietste, las boeken, ging uitgebreid in bad en genoot van de stilte. Geen geroep van “mam!”, geen stapels was, geen schema’s. Alleen ik, mezelf en de rust die zo goed doet.

Ik merkte hoe fijn het is om even stil te worden, om gewoon te zijn, zonder moeten. Even ruimte om op adem te komen, om te luisteren. Naar mezelf, en naar God.

Toen kinderarmpjes me omhelsden, wist ik: dit experiment is geslaagd.

Op zondag reed ik met gierende banden terug, vol nieuwe energie en verlangen. En toen kinderarmpjes me omhelsden, wist ik: dit experiment is geslaagd.

Een weekend alleen? Ik kan het iedereen aanraden. Je ontdekt dat je niet alleen prima gezelschap bént, maar dat stilte soms de mooiste gesprekspartner is.

• Pleegmoeder Amy: ‘Er zijn dagen dat het meer voelt alsof we collega’s zijn dan geliefden’

  Klik hier