Pleegmoeder Amy: ‘Er zijn dagen dat het meer voelt alsof we collega’s zijn dan geliefden’

23 jaar ouderschap. Je zou denken dat we ondertussen een soort diploma of medaille hadden moeten krijgen. Cum laude geslaagd in de categorie “opvoeden onder extreme omstandigheden”. Maar nee, elke dag stap je er gewoon opnieuw in. Alsof je een tv-serie kijkt zonder einde: er komt altijd weer een nieuwe aflevering met onverwachte wendingen.

We deden het samen. Jij en ik. Een team.

Waar ik denk: ach joh, dat valt wel mee, zeg jij: dit stopt nu. Waar ik zachter ben, ben jij duidelijker. En eerlijk? Dat werkt. Want wat ik mis, heb jij. En wat jij mist (ja, dat gebeurt ook weleens), vul ik aan. Zo zijn we niet alleen ouders, maar ook een soort duo dat na 23 seizoenen nog steeds niet gecanceld is.

En dan die liefde… Tja, die krijgt in een huis vol kinderen, chaos en volle agenda’s soms wel eens de rol van figurant. Er zijn dagen dat het meer voelt alsof we collega’s zijn in Gezin BV dan geliefden. Met notulen over wie wat doet, wie taxi speelt en wie de vaatwasser weer verkeerd heeft ingeruimd.

Niet perfect, wel echt

Maar toch: wij blijven kiezen. Niet altijd vanzelf, niet altijd met trompetgeschal, maar wel bewust. Voor elkaar. Voor ons. En misschien vooral voor die liefde die niet perfect is, maar wel echt.

En eerlijk? Ik denk dat daar iets goddelijks in zit. Niet omdat wij zulke geweldige ouders of partners zijn, maar omdat er Iemand is die ons telkens weer vasthoudt. Het bijbelboek Prediker zei het al: een drievoudig snoer breekt niet snel. In ons geval: jij, ik en God.

Dus ja, ik ben trots. Trots dat we dit samen doen. Trots dat we niet alleen ouders zijn, maar ook nog steeds wij. En bovenal dankbaar dat er een hemelse Regisseur is die ons verhaal blijft schrijven – met vallen, opstaan, en een flinke dosis genade.

En het mooiste is: na 23 jaar lachen we nog steeds samen – soms zelfs om dezelfde grappen.