Een wel erg nostalgische 'West Side Story'

Een filmrecensie van Rick de Gier

15 december 2021 · Leestijd 3 min ·

Regisseur Steven Spielberg groeide op in een tamelijk streng gezin en mocht als kind alleen naar klassieke muziek luisteren. De enige populaire muziek die op zeker moment in huis werd getolereerd, was een plaat van de musical West Side Story.

In interviews vertelt Spielberg dat hij die als puber grijs draaide, terwijl hij er zelf beelden bij bedacht in zijn hoofd. Nog voor hij het Broadwaystuk van de beroemde Hollywoodfilm uit 1961 zag, droomde hij er al van ooit zelf een verfilming van 'West Side Story' te maken.

Nu is het daar dan eindelijk van gekomen. Het eerste wat opvalt aan Spielbergs film is dat die inhoudelijk maar weinig verschilt van de klassieker. Het verhaal speelt zich nog steeds af in het New York van de jaren vijftig, waar twee bendes met verschillende etnische achtergronden strijden om de macht op straat. De plot is gebaseerd op 'Romeo en Julia', dus wordt een jongen uit de ene bende verliefd op een meisje uit de andere, met een onvermijdelijk dramatische afloop.

Spielbergs film is schaamteloos nostalgisch

In technisch opzicht is Spielbergs 'West Side Story' subliem uitgevoerd. De zang- en dansscènes in de oude film waren ook al indrukwekkend – die won niet voor niets tien Oscars – maar Spielberg laat de actie met spectaculaire shots en decors nog beter uit de verf komen. Hij selecteerde bovendien een sprankelende, goeddeels onbekende cast, met veel Latijns-Amerikaanse acteurs, die afwisselend Spaans en Engels spreken. Dat alleen al is een verbetering: in het origineel werden de meeste latino’s gespeeld door bruin geschminkte witte acteurs.

Lees ook: Hoe de FBI Martin Luther King niet klein kreeg

Voor musicalliefhebbers is het zonder meer een fijne film. Toch heeft hij ook iets onbevredigends. Was het niet veel spannender geweest als het verhaal en de liedjes naar het heden waren vertaald? Hadden de thema’s – racisme, geweld, immigratie – dan niet veel urgenter aangevoeld? Spielbergs film is schaamteloos nostalgisch, op het oubollige af, terwijl het verhaal destijds juist rauw en eigentijds was bedoeld. Misschien heeft zijn levenslange adoratie voor de productie hem een beetje in de weg gezeten.