'Eén woord: LUISTEREN'

Wat kwamen er veel reacties binnen op mijn vorige column waarin ik jullie de vraag stelde of je dingen meegemaakt moet hebben om te kunnen meevoelen. Op dat moment wist ik nog niet dat er rond dit onderwerp iets heel heftigs stond te gebeuren.

De gruweldaden van Hamas in Israël en de daaropvolgende oorlog maken voor mij deze vraag alleen nog maar scherper. Nee, ik weet echt niet hoe het voelt wat daar gebeurt. Kinderen die zijn gekidnapt of in koelen bloede zijn vermoord. Of kinderen die niet meer stoppen met huilen uit angst voor bombardementen. Getraumatiseerd tot op het bot. Ik kan er totaal niet bij, laat staan dat ik mee kan voelen.

Wat kwam er uit jullie reacties naar voren? Nou, álle mails – waar ik nog persoonlijk op zal reageren – kan ik samenvatten in één woord: LUISTEREN.

Wat is dat eigenlijk? Het klinkt makkelijk, maar wat betrap ik mezelf er vaak op dat ik alweer met een advies kom of vertel hoe ik het vroeger deed als mijn kinderen me iets vertellen. Boomer die ik ben.

Luisteren is ook dé kernkwaliteit van een goeie journalist. Luisteren, en laten merken dat je begrijpt wat de ander zegt. Het is trouwens net zo goed een bekend verschijnsel in relatietherapie: luisteren en samenvatten wat de ander vertelt. Zo merkt degene tegenover je dat hij of zij je heeft gehoord en kan hij of zij aangeven of je het nu wel of niet goed begrepen hebt.

Aan talkshowtafels en op X – voorheen Twitter – komen heftige gesprekken voorbij waarin Joden en Palestijnen en hun voor- en tegenstanders elkaar duidelijk maken hoeveel pijn ze lijden. Het meest geraakt ben ik door de momenten waarop iemand écht blijk geeft zich bewust te zijn van de pijn van de ander. Daarin ligt de oplossing, want we moeten voorkomen dat wat er in het Midden-Oosten gebeurt in ons land tot alleen maar haat en woede leidt.

Ik volg jullie advies daarom op. Niet alleen op mijn werk, maar ook thuis. Wat zullen mijn kinderen blij zijn.