Esther verloor veel, maar durft nog steeds te vertrouwen

In een kleine, knusse woning nabij het Overijsselse Zwolle spreek ik af met Esther Vorsterman van Oijen. Niet haar eigen woning, maar de derde woning die zij en haar gezin binnen een paar jaar tijd betrokken, sinds ze hun eigen vrijstaande huis op stel en sprong moesten verlaten. Esther vertelt dat de meubels van de verhuurder zijn, maar dat ze met hun eigen accessoires de woning gezellig en ‘eigen’ hebben gemaakt. Van ‘niets’ toch ‘iets’ maken, dat past bij haar: “Ik houd van veelkleurigheid. Het beste in iets opzoeken, altijd speuren naar het goud in de aarde. Hoewel veel mensen het niet realistisch vinden, mag ik graag kijken naar wat er wel is, in plaats van wat er ontbreekt. Tegelijkertijd heb ik geleerd dat het heel makkelijk is om altijd de glimmende kant van de medaille aan anderen te laten zien.”

Dorpsschooltje

Esther groeit samen met twee zussen en een broer op vlak bij het dorpje Gramsbergen. Haar vader was boer en haar moeder een domineesdochter: “Wij zaten op een dorpsschooltje en woonden op een boerderij. Als enige uit het dorp gingen wij als gezin naar een andere kerk. Mijn ouders waren de ‘evangelische kant’ op gegaan. De liefde voor Jezus kreeg ik met de paplepel ingegoten. Mijn geloof groeide en ik begon te ervaren dat er geestelijk daadwerkelijk iets gebeurt als je bidt.”

 Waar velen in datzelfde dorp bleven ‘hangen’, had Esther het verlangen om op zoek te gaan naar avontuur. Ze besloot al jong op kamers te gaan. Naast haar studie trok ze heel het land door met een promotieteam van gospelmuzikanten. Zo ontmoette ze haar man Eduard, die bij The Burning Candles drumde. Ze trouwde op haar 22ste en zij en Eduard gingen wonen in een huurhuis in Kampen. Een jaar later kregen ze hun eerste zoon en een tweede volgde al snel. Esther besloot niet te gaan werken totdat haar kinderen naar school zouden gaan. Eduard startte in de tussentijd een eigen zaak, een praktijk als organisatieadviseur op. “Het bedrijf liep goed en daarom maakte we plannen om een huis te kopen. We wilden graag een woning waar we ook veel mensen konden ontvangen. De makelaar had verschillende huizen voor ons in de aanbieding, onder andere in het dorp Nieuwleusen. Maar omdat ik zelf in een klein plaatsje ben opgegroeid, wist ik dat ik dat mijn kinderen niet wilde ‘aandoen’. Ik houd niet van geklets en te veel controle.” Maar toen kreeg Esther een droom.

'Ik wilde helemaal niet wonen in dit dorp!'

“Ik zag een vrijstaand huis met een grote tuin en een heg er omheen. Een echtpaar kwam het pad oplopen en vertelde haar dat zij het huis zouden kopen. Ik antwoordde: ‘Nee dat kan niet, want dit is het huis dat de Heer ons heeft gegeven.’ Vervolgens werd ik wakker en vertelde ik mijn man van mijn rare droom. Ik weet nog goed hoe we daarna verschillende huizen bekeken, maar niets leek geschikt. Totdat we tijdens onze zoektocht met de makelaar naar het laatste huis in Nieuwleusen gingen. Ik zei waarschuwend tegen mijn man: ‘We gaan alleen prijzen vergelijken, maar we gaan het niet kopen, hoor.’ Toen ik uit de auto stapte, zag ik het echter meteen. Dit was het huis uit mijn droom… Terwijl ik helemaal niet in een dorp wilde wonen! We wilden er een weekend over nadenken, maar dat kon niet, omdat een ander echtpaar al een bod had gedaan. Eduard en ik keken elkaar aan en zeiden impulsief: ‘We doen het!’”

Doel

In de eerste week dat Esther er woonde, vroeg ze zich nog af wat ze had gedaan! “Je kent niemand. Dat is in een dorp niet echt fijn. Op het schoolplein keken veel moeders naar me, maar niemand sprak me aan .” Als Esther in contact komt met de juf van haar oudste zoon, ontdekt ze dat dit de vrouw is die ze in haar droom heeft gezien. “’Jullie zijn christen, hè?’, vroeg ze mij. ‘Dat heb ik gemerkt aan je kind.’ Ze had net de Alpha-cursus gedaan en was tot geloof gekomen. Ik nodigde haar bij mij thuis uit en eenmaal daar vertelde ze dat zij uitgerekend ook een bod op dit huis hadden gedaan. Ze zei: ‘Ik dacht eerst echt dat wij hier moesten wonen, maar nu snap ik het. Jullie moesten hier in dit dorp komen wonen.’ Haar wens was om een gebedsgroep voor vrouwen te starten. Deze gebedsgroep groeide snel: er kwamen kerkelijke en niet-kerkelijke moeders. Zelfs andere scholen vroegen ons om hulp, omdat ze zagen hoeveel zegen ervan uitging. Zelf zag ik toen ook al lang in dat we met een doel in het dorp waren komen wonen.”

Ze dacht dat ik stom was

Het gezin breidde uit met nog een dochter en toen ook zij naar de lagere school ging, maakte Esther haar studie voor psychosociaal therapeut af. Intussen deed ze allerlei andere werkzaamheden. Het spreken begon zich in die tijd ook te ontwikkelen. Eerst in de gemeente, en daarna gingen ook deuren open om te spreken op christelijke activiteiten in het land. “Heel bijzonder, want toen ik nog een klein meisje was, sprak ik geen woord. Mijn kleuterjuf dacht dat ik stom was. Ze wilde dat mijn ouders een psycholoog inschakelden. Dat deden ze niet, maar ze besloten wel om in een speciale dienst voor me te laten bidden. De week erna vroeg de juf wat er toch met mij gebeurd was: ‘Haar mondje staat niet meer stil!’. Ik geloof dat daar waar je kracht is, je ook al vroeg onder de aanval kan komen te liggen,” zegt Esther. "Wat mij al in een vroeg stadium monddood heeft proberen te maken, is uiteindelijk niet gelukt.

Een tientje

Esthers kinderen groeiden op tot tieners en het gezin leidde een uitdagend leven in Nieuwleusen. Alles ging goed, totdat de crisis kwam en daarmee een kentering in de opdrachten van Eduard. “Wij hebben ervaren dat als alle kranen plotseling worden dichtgedraaid, het heel snel kan gaan. Eerst waren onze spullen aan de beurt. Ik was op mijn werk toen mijn dochter me belde: ‘Mam! Er hangt een formulier op onze deur dat ze alles komen halen!’ Ze was helemaal overstuur. Natuurlijk werd er gedacht dat onze spullen geld op zouden leveren, maar het meeste was tweedehands, dus er was niks waardevols voor hen te halen. Het was zo’n dieptepunt. Op zo’n moment kun je twee dingen doen: in een slachtofferrol schieten en gaan kniezen, of zeggen: ook al bloeit mijn vijgenboom niet, toch durf ik op U te vertrouwen. Op de ochtend dat ze onze spullen zouden halen, zei ik tegen de kinderen: ‘Jongens, ik neem jullie mee, we gaan ergens wat drinken.’ Ik had nog een tientje. ‘Mam, dat kan toch helemaal niet?’, zeiden ze. Toch wilde ik dat doen, juist in een tegenovergestelde geest reageren en me niet door de omstandigheden laten leiden. Eenmaal in de auto – die hadden we op dat moment nog – zei ik: ‘Jongens, het lastige is om op zulke momenten God te danken, maar dat gaan we wel doen. Hij heeft ons altijd overal uit gered en Hij gaat dat weer doen. Hij komt niet te laat.’ En God kwam niet te laat, want onderweg werden we gebeld dat een bevriende advocaat alle bezittingen in veiligheid had gesteld. Zo bijzonder! Terwijl wij ervoor kozen om God te danken, kwam Hij met een antwoord.”

We hebben altijd uit geloof geleefd

De inboedel kon gered worden, maar het huis met kantoor werd door de bank verkocht. Van de ene op de andere dag moest het gezin eruit. Esther: “Voor een huurhuis hadden we niet genoeg punten, dus daar kwamen we niet voor in aanmerking. Een huurhuis in de vrije sector konden we niet betalen. Waar moesten we heen? Het gekke is, dit soort verhalen zie je vaak op televisie en dan is het zo ver van je bed. Maar in no time kun je in zoiets terechtkomen. Wij hadden geen buffer, want we hebben altijd uit geloof geleefd en veel gedeeld. Het was niet ons huis, maar een haven van God. Daarnaast waren we in gemeenschap van goederen getrouwd. Er was zelfs iemand die tegen me zei: ‘Waarom ga je niet scheiden en later weer hertrouwen?’ Maar ik had God en mijn man een belofte gedaan, in voor- en tegenspoed. We kozen ervoor om er samen doorheen te gaan. Maar dat dit gelukt is, is een zegen van God. Want ik kan me heel goed voorstellen dat door zulke situaties huwelijken kapotgaan. Je krijgt te maken met teleurstellingen en verwijten, maar toen wij ons realiseerden dat we niet elkaars vijand waren, kwam er berusting. We kozen ervoor om dingen uit te praten en bij God neer te leggen.”

Deur van Hoop

Als vrienden hun huis niet open hadden gezet, had het gezin letterlijk op straat gestaan. Een paar maanden woonden ze samen met hen in één huis en konden ze enigszins rust ervaren. In de daaropvolgende twee jaren verhuisde het gezin tot drie maal toe, omdat de koopwoningen die ze mochten huren en waar ze op wonderlijke wijze terecht kwamen, ook steeds weer verkocht werden door de eigenaars . Maar steeds weer liet God Esther in dromen zien dat het goed zou komen. Van verschillende kanten kregen ze hulp, Eduard zocht hard naar werk en Esther nam als nieuwe kostwinner twee banen aan.

'Als ik hier doorheen kan gaan, kunnen anderen het ook'

Esther vertelt dat ze over een jaar uit de schuldsanering zullen zijn: “Maar dit laatste jaar wil ik niet zien als een gevangenis. Ook al leven we in een situatie die niet altijd gemakkelijk is, we maken ook zulke bijzondere dingen mee en ontvangen zoveel van de mensen om ons heen. In elk dal en in elke situatie is een deur van Hoop (Hosea 2:17). Als een van ons die deur van Hoop even niet meer kon vinden, wees de ander hem erop en andersom. We hebben geleerd waar het in het leven echt om gaat!

Vorig jaar kwamen we aan het sterfbed van mijn schoonzus te staan. Aan haar bed heb ik beseft dat het leven ineens weg kan zijn. Heb je dan ten volle geleefd en je potentieel benut? Of ben je alleen maar bezig geweest met het verleden of de toekomst? Mis niet wat God nu aan het doen is! Ik hoop dat mijn verhaal niet op zichzelf blijft, maar dat het een inspiratie voor andere vrouwen kan zijn. Als ik hier doorheen kan gaan, kunnen anderen het ook. God is te vertrouwen!”

Wie is Esther

Esther Vorsterman van Oijen (1969) is werkzaam als coach en trainer voor kindercentrum Bzzzonder. Hiernaast is ze als Jop-jongerenwerker werkzaam voor een kerk. Ze is samen met Erica Duenk het gezicht van de tv-serie Transparant. Dit programma is te volgen op Family7 op woensdagavond om 19.30 uur. Regelmatig spreekt Esther op (vrouwen)conferenties, vrouwendagen en in kerken en gemeenten. Tevens is ze ambassadeur van Compassion.