Film The Wonder: waarom moet alles altijd worden verklaard?

Over die praktijk gaat de intrigerende nieuwe Netflixfilm The Wonder, naar de gelijknamige roman van Emma Donoghue.

Het is 1862 als de nuchtere, Engelse verpleegster Lib (Florence Pugh uit Little Women en Black Widow) naar een Iers dorpje wordt gestuurd om haar mening te geven over een bizar fenomeen: een jong meisje beweert al vier maanden niets te hebben gegeten. De gemeenschap is overtuigd van een wonder, het dorp begint zelfs al pelgrims te trekken. De plaatselijke kerk is er blij mee, maar wil zekerheid dat er geen bedrog in het spel is. In samenwerking met een non moet Lib het meisje twee weken in de gaten gaan houden. 

Wat er precies speelt, wordt langzaam prijsgegeven, maar zeker zo belangrijk als de plot zijn de vragen die de film oproept. Waarom willen mensen zo graag in wonderen geloven? En wanneer wordt die neiging ongezond? Maar ook: waarom moet alles altijd maar worden verklaard?

Dat de film ondanks het kalme tempo steeds blijft boeien, is naast de thematiek te danken aan de artistieke kwaliteit. De Chileense regisseur Sebastián Lelio (Gloria, Disobedience) legt het ene na het andere schilderachtige tafereel vast, als een Vermeer met een filmcamera. En er wordt knap geacteerd, vooral door hoofdrolspeelster Pugh, die geheel overtuigt als kordate maar zeker niet onfeilbare heldin. 

Het verhaal werkt toe naar een goed bedacht slot, dat inhoudelijk bevredigt, maar gelukkig niet alles dichtsmeert. De film is onmiskenbaar kritisch over strenge vormen van religie, maar mild over geloven zelf. Dat blijkt meteen al uit de ontregelende opening: we beginnen op de filmset, met een zichtbare verteller, daarna begint pas het historische verhaal waar we vervolgens moeiteloos in kunnen meegaan. De mens is van nature een gelovig wezen, wil de filmmaker maar zeggen.