'C’mon C’mon': een film als een omhelzing

Phoenix speelt Johnny, een alleenstaande journalist die voor een radioproductie door de VS reist om jongeren te interviewen over hun leven. Op een dag krijgt hij bericht van zijn zus Viv. Zij ontfermt zich over haar ex, die een psychose heeft, en kan daardoor even niet voor hun 9-jarige zoontje zorgen. Met enige aarzeling biedt Johnny aan om deze Jesse een poosje onder zijn hoede te nemen.

Dat loopt niet meteen gesmeerd. Jesse is een nogal excentriek joch: vroegwijs, druk, gevoelig. Terwijl hij zijn oom vergezelt naar diverse Amerikaanse steden, vuurt hij alsmaar lastige vragen op hem af: waarom is Johnny vrijgezel, waarom verloopt het contact tussen hem en Viv zo stroef, wat is er precies met Jesses vader? Voor Johnny is het een confronterende, haast therapeutische ervaring.

Bekijk de trailer van C'mon C'mon

Zo’n verhaal over een ontluikende vriendschap tussen een volwassene en een kind hebben we natuurlijk wel vaker gezien. En veel verrassends gebeurt er verder ook niet in C’mon C’mon. De film moet het helemaal hebben van z’n warme, menselijke, filosofische toon. Net als in zijn eerdere films Beginners (2010) en 20th Century Women (2016) blikt cineast Mike Mills vol liefde en begrip naar zijn personages, en vol verwondering naar de wereld die zij bewonen. Gesteund door een geweldige cast, prachtige zwart-witbeelden en fraaie muziek (van leden van rockband The National) heeft dat een film opgeleverd die aanvoelt als een omhelzing. Met een toepasselijk positieve titel, ontleend aan een wijsheid van Jesse: als het leven anders loopt dan verwacht, moet je gewoon de schouders eronder zetten. Kom op, kom op!