Filmrecensie: ‘Indiana Jones and the Dial of Destiny’

Zeker, soms zijn ze ietwat smakeloos – vooral deel twee, The Temple of Doom, is voor kinderen veel te eng. Maar je moet de verhalen vooral niet te serieus nemen. Het is pretentieloos popcornvermaak, gebaseerd op eeuwenoude mythen en legenden, met vleugjes Kuifje, Dagobert Duck en James Bond.

De eerste film, Raiders of the Lost Ark, dateert alweer uit 1981. Intussen zijn we toe aan het vijfde en laatste deel: The Dial of Destiny. Jawel, nog steeds met hoofdrolspeler Harrison Ford, die inmiddels 80 is. Dat leverde vooraf wel wat zorgen op: is zo’n bejaarde actieheld nog enigszins serieus te nemen? In de vorige film, The Kingdom of the Crystal Skull uit 2008, werden ook al grapjes gemaakt over Indy’s leeftijd, wat nogal flauw uitpakte.

Maar het eindresultaat mag er zijn. Na een proloog die zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog, waarin een digitaal verjongde Jones als vanouds tegen nazi’s vecht, springen we zo’n dertig jaar vooruit. De oude held heeft zijn hoed en zweep allang opgeborgen, maar wordt toch weer een avontuur ingezogen door zijn peetdochter, die op zoek is naar een vermeend tijdreis-apparaat van Archimedes. Al snel sjeest Indy weer de halve wereld over, achtervolgd door, uiteraard, een snode nazi.

Regisseur James Mangold (Walk the Line), die het stokje overneemt van Steven Spielberg, heeft duidelijk een opdracht meegekregen: de iconische filmheld een waardig afscheid geven. En dat is hem goed gelukt. Hier en daar is The Dial of Destiny wel erg nostalgisch, met vette knipogen naar eerdere hoogtepunten uit de reeks, maar de actie is weer vermakelijk, het slot aangenaam bizar, en de ouderdomsgrapjes zijn wijselijk verruild voor een mooi weemoedig sfeertje. Voor Harrison Ford – sadder and wiser, maar nog even charmant – kun je intussen alleen maar bewondering opbrengen. Wat een levenslust moet die nog hebben.

Indiana Jones and the Dial of Destiny is vanaf 28 juni in de bioscoop te zien.