Filmrecensie: The Fabelmans

Maar hoe begon het allemaal? Waar werd de Amerikaan door gevormd, en hoe ontstond zijn filmliefde? Aan de vooravond van zijn 75ste verjaardag, aan huis gekluisterd door de pandemie, besloot hij dat verhaal eens te gaan vertellen. Met een van zijn vaste schrijfpartners, Tony Kushner, verwerkte hij een lading jeugdherinneringen en familieanekdotes uit de jaren vijftig en zestig tot een uitvoerig drama: The Fabelmans. Dat hij zijn hoofdpersonen geen Spielberg noemde, lijkt vooral bescheidenheid: in interviews vertelt de cineast dat hij niet van narcisme wil worden beticht, maar ook dat bijna alles in de film min of meer zo is gebeurd.

Het is hoe dan ook een passende naam natuurlijk, Fabelman, want Spielberg is een geboren verteller, en ook dit zelfportret is duidelijk flink gedramatiseerd. Vooral het eerste halfuur, waarin zijn alter ego Sammy als klein jochie de cinema ontdekt, schiet soms wat door in typisch Spielberg-sentiment. Maar gaandeweg, als Sammy ouder en wijzer wordt, krijgen de gebeurtenissen steeds meer diepte en kleur. Mooi hoe hij langzaam gaat beseffen dat zijn ouders complexe wezens zijn, met een al even complexe relatie. Vooral zijn moeder (knap gespeeld door Michelle

Williams) is een memorabel personage, theatraal en impulsief. Ze verschilt zo van haar rationele echtgenoot dat het huwelijk aanvoelt als een tikkende tijdbom. Dat het uiteindelijk ook misgaat, zal Spielberg-kenners niet verrassen: het gebroken gezin is een terugkerend thema in zijn oeuvre.

Is The Fabelmans dan een afrekening met het verleden? Geenszins. Spielberg blikt eerlijk maar ook vol mededogen en verwondering terug. Op zijn beide ouders en overige familieleden, op zijn Joodse roots, en op iedereen die hem inspireerde om zijn passie te volgen – zie de prachtige slotscène.