Filmrecensie: 'This Much I Know to Be True'

Dat merk je in de muziek die hij sindsdien uitbracht, maar ook op zijn bijzondere website, Theredhandfiles.com. Daarop gaat Cave heel persoonlijk in gesprek met fans, vooral over grote, ernstige thema’s: liefde, inspiratie, verdriet, de dood, zijn geloof in God.

In de nieuwe Nick Cave-documentaire This Much I Know to Be True omschrijft de zanger dat contact met zijn publiek als een spiritueel proces, dat hem helpt om oprechter en meelevender te worden. Wie de nu 64-jarige Cave nog kent uit de jaren tachtig en negentig, toen hij een duister punkimago cultiveerde, ziet in deze film inderdaad een ander mens. Een artiest die zich uitzonderlijk kwetsbaar opstelt en zijn publiek uitnodigt hetzelfde te doen.

De film bevat trouwens maar een handvol interviewfragmenten, het gros bestaat uit muziek. De opnames vonden plaats in de coronaperiode, toen Cave niet op tournee kon om zijn albums Ghosteen (2020) en Carnage (2021) te promoten. Om fans alsnog een soort live-ervaring te bieden, wordt de film alleen op 11 en 15 mei wereldwijd in de bioscoop vertoond.

De gespeelde nummers zijn allemaal af- komstig van die twee laatste, relatief ingetogen platen. Met zijn vaste muziekpartner Warren Ellis, wat achtergrondzangers en strijkers treedt Cave op in een leegstaande fabriek. Regisseur Andrew Dominik (die ook de Cave-docu One More Time With Feeling uit 2016 maakte) legt het allemaal prachtig dynamisch vast.

Het resultaat is – voor de liefhebber uiteraard – wonderschoon. Persoonlijk vind ik Cave’s laatste albums te intens om zomaar even tijdens de afwas te draaien, maar hier komt de muziek perfect tot z’n recht. Ik ervoer de film als een soort rockhoogmis: rauw, lyrisch, troostrijk voedsel voor de ziel. En ik zal vast niet de enige zijn.