Filmrecensie: Top Gun Maverick

Hij doet fysiek veel zelf en is ook steevast producent, zodat hij kan meebepalen hoe hij in beeld komt. Dat hij inmiddels bijna zestig is, lijkt geen probleem: voor de komende jaren staat alweer een hele rits nieuwe blockbusters gepland. 

Het Cruise-vehikel van deze zomer is Top Gun: Maverick, een vervolg op de maar liefst 36 jaar oude actieklassieker Top Gun. Daarin speelde Cruise een van zijn eerste rollen, als de baldadige maar onovertroffen straaljagerpiloot Maverick. Waarom wordt de draad na al die tijd weer opgepakt? Niet omdat Top Gun zo’n sterke film is: het verhaal hangt van clichés aan elkaar en is eigenlijk één lange reclamespot voor het Amerikaanse leger (dat vliegtuigen leverde in ruil voor invloed op het script). Maar goed, het publiek stroomde destijds massaal toe, en nostalgie doet het momenteel goed in de bioscoop. Daarbij kon ijdeltuit Cruise de kans allicht niet weerstaan om nog eenmaal in de huid te kruipen van die alom geliefde piloot.

Top Gun: Maverick is dan ook een schaamteloze egotrip geworden. De titelheld moet ditmaal een nieuwe generatie piloten klaarstomen voor een gevaarlijke missie, maar als puntje bij paaltje komt, blijken de jonkies niet te kunnen tippen aan zijn talent, bravoure en heldhaftigheid. En dan is er nog een romance met een knappe vrouw die als enige functie heeft Maverick mateloos te bewonderen.

Een tikje lachwekkend is het allemaal. Maar één ding moet je Cruise meegeven: hij heeft inderdaad verstand van actie. De vliegscènes zijn bijzonder effectief in beeld gebracht, met zo min mogelijk digitale trucage, en de climax is razend spannend. Reden genoeg om Top Gun: Maverick alsnog een bescheiden voldoende te geven. En toch ook wel weer uit te kijken naar het volgende Cruise-spektakel.