Geboren na een zwangerschap van 26 weken

“Toen mijn moeder 21 weken zwanger was van mij, braken haar vliezen. Om de bevalling uit te stellen, kreeg mijn moeder het advies om bedrust te houden. Dat hielp, want gelukkig werd ik pas vijf weken later geboren. Op vrijdag 24 maart 1995, kreeg mijn moeder hoge koorts en bloedverlies. Zij bleek een infectie te hebben, waardoor uitstel van de bevalling gevaarlijk werd. Ik zou die dag geboren worden. Het waren zeer spannende en zware uren. De conditie van mijn moeder én van mij gingen achteruit; met elke wee liep mijn hartslag verder terug. Mijn moeder was twee jaar voor mijn geboorte, na een zwangerschap van 28 weken, mijn broer verloren. Er werd gevreesd dat zij mij óók zou verliezen.

Onmenselijke keuze

Er werd besloten om een spoedkeizersnede uit te voeren. Vlak voordat mijn moeder de operatiezaal opgereden werd, kreeg mijn vader de vraag voorgelegd waar de artsen voor moesten vechten; waar de hoogste prioriteit lag. Bij mijn moeder, met hoge koorts en ernstig verzwakt, óf bij mij, het zeer kleine meisje, met teruglopende hartslag en weinig overlevingskansen. Een onmenselijke keuze.

Meteen na mijn geboorte zagen de artsen dat mijn navelstreng twee keer strak om mijn nek gewikkeld was. Dat verklaarde waarom het zo slecht met mij ging tijdens de bevalling. Ik woog slechts 900 gram en was zó ontzettend klein. Een tijdje geleden was ik bij een lezing over neonatologie en mocht ik een pop vasthouden die even klein was als een baby met 26 weken zwangerschap. Voor eerst drong het écht tot mij door hoe klein en kwetsbaar ik was. Hoe groot het wonder is dat ik leef!

Na mijn geboorte brak er een spannende tijd aan voor mijn ouders. Gelukkig knapte mijn moeder snel weer op na de bevalling, maar met mij hadden mijn vader en moeder nog een lange weg, vol met grote zorgen, te gaan. Ik heb vier maanden in het ziekenhuis gelegen, voordat ik eindelijk naar huis mocht. Vooral de eerste weken na mijn geboorte waren erg zwaar. Er waren momenten dat het zó slecht met mij ging dat de artsen met hun rug tegen de muur stonden. Avonden waarop gedacht werd dat ik de volgende morgen niet zou halen.

Ook wildvreemde mensen baden tot God om hulp

Wat is er in die spannende weken, door veel mensen, vurig gebeden voor mij. Mensen uit onze kerk, familie, vrienden, maar ook wildvreemde mensen baden tot God om hulp.

Ik werk momenteel als onderwijsassistente op een school en een tijdje geleden sprak ik een moeder van een leerling. Zij vertelde mij dat ze nog precies wist wanneer ik geboren was en hoeveel zorgen er toen waren. Zij was toen twaalf, maar herinnerde zich nog goed hoe er maandenlang, elke zondag, voor mij werd gebeden in de kerk.

Toen ik zestien jaar was en voor het verwijderen van mijn keelamandelen in het ziekenhuis lag, herkende een verpleegster, na al die jaren, nog steeds mijn naam. Ze zei tegen mij; ‘Ben jíj Vera? Ik weet nog goed dat je hier in het ziekenhuis lag. Wat waren er een zorgen om jou. Je longen waren zó kwetsbaar dat je zuurstofgehalte erg schommelde.’  Omdat ik zo lang aan de beademing had gelegen, waren er veel longblaasjes geknapt. Iets wat ik af en toe nog merk, doordat mijn longinhoud gewoon wat minder is.

De jaren ná Vera's vroeggeboorte zijn helaas niet zonder zorgen. Vera maakt in haar jonge leventje veel moeilijke dingen mee.

“Toen ik 8 jaar was, stierf mijn broertje na een zwangerschap van 29 weken. Dit had grote impact op ons gezin. Niet lang daarna kreeg ik opnieuw een broertje, maar doordat dit óók een zorgvolle zwangerschap was, lag mijn moeder een maand in het ziekenhuis. Mijn broertje werd na een zwangerschap van 30 weken geboren en heeft hier gelukkig niks aan overgehouden. Na zijn geboorte kreeg ik nóg een zusje. Zij werd ook met 30 weken zwangerschap geboren, maar door zuurstoftekort tijdens de bevalling heeft zij een hersenbeschadiging opgelopen. Na haar kreeg ik nog een broertje en een zusje. Ik heb zeven broertjes en zusjes die mochten blijven leven en twee broertjes die zijn overleden. Mijn ouders hebben veel zorgen gekend en ik, als hooggevoelig meisje, heb hier veel van meegekregen. Psychisch ben ik hierdoor helaas wat minder sterk: een depressie en een burn-out zijn mij niet bespaard gebleven.

God zorgt

In het revalidatiecentrum waar mijn zusje wordt behandeld, werd een keer tegen mij gezegd dat het een wonder was dat ík daar niet zat, want ik was tenslotte nóg vier weken eerder in de zwangerschap geboren dan mijn zusje. Zo zie ik het ook echt. Ik ben God dankbaar dat ik zó goed uit deze periode ben gekomen en dat ik mag zijn zoals ik ben. God heeft toen voor mij gezorgd en dat doet Hij nog elke dag.”

Tijdens een zwangerschap kan veel misgaan. Ingeborg is gynaecoloog en voert onderzoek uit tijdens de zwangerschap, voert operaties uit en geeft mensen informatie over afwijkingen. Lees hier haar verhaal over dit bijzondere werk.