Geen mensen, geen herrie, wél drollen: Rachel Rosier over haar zoektocht naar rust

Zelfs mensen die vriendelijk hallo zeggen, verstoren dat al. “Heel irritant.” Dus: geen mensen, geen explosies (met Checkpoint is ze al jaren gestopt), geen krijsende kinderen. Ja, in de verte wat wandelaars, gelukkig aan de overkant van het water, waar roeiers voorbijglijden. “Van die mensen heb ik geen last.”
Haar enige zorg hier? Wat doet Mozes, haar oude loebas? “Heel goor, maar als ik even niet oplet, vreet hij dus drollen op.” Niet heel relaxed.

Voor werk kun je Rachel overal naartoe sturen. Van twee weken Texel tot onherbergzame uithoeken. Hoe gekker, hoe beter. Maar op vakantie wil ze voorspelbaarheid. “Denk: Frankrijk, camping, kaasje, wijntje. Voor mij is dát het goede leven.”

• 'Als je op vakantie moet bijkomen van je werk, is er iets mis'

  Lees zijn verhaal hier

Ze stond dan ook niet direct te juichen toen echtgenoot Jaap op het wilde idee kwam om deze zomer naar Oostenrijk af te zakken. Hij wilde eens wat anders. “Heb ík weer!” Gelukkig kan Rachel zich op deze plek mentaal voorbereiden, al is ze vooral druk met: “Mozes, Mozes, kom hier. Mozes, bah!”

Een nieuw seizoen gloort aan de horizon. Rachel neemt zo zoetjes aan afscheid van kinderprogramma’s en mijmert hier in het hoge gras graag over haar nieuwe rol bij de EO. Alleen lukt dat deze ochtend voor geen meter, met een fotograaf en een vragensteller om haar heen. Lekker dan.

Tekst: Maarten Nota