Gered worden. Maar waarvan dan?

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Gered worden. Maar waarvan dan? – PopUpGedachte donderdag 14 februari.

Hé, het is Valentijnsdag. De commercialisering van de romantiek, hartstikke leuke mijlpaal van de vrije markt rond een niet bestaande heilige: Sint Valentijn. En prille liefde, waar je normaal gesproken toch geen cent aan kan verdienen. Toch gelukt om het commercieel uit te buiten. Hartstikke knap. Én natuurlijk een momentje om iets leuks te doen voor je liefje. Alle kansen grijpen, zou ik normaal zeggen. Maar ik heb er totaal niet aan gedacht, dus dan is het makkelijker om er cynisch over te doen. Dan hoef ik vandaag niet te denken over iets liefs voor mijn vrouw. Al schrijvend realiseer ik me dat cynisme ook wel écht de dood in de pot en mijn eer te na is. Ik ga maar eens nadenken over iets liefs.

Tot zover de datum. Het is donderdagochtend en de tekst heeft het over licht van de wereld en dat de mensheid gered moet worden. Dat die redding voor de mensheid uitgevoerd wordt door Jezus van Nazareth en de leerlingen dat verhaal over de hele wereld moeten vertellen. Dit staat er:

‘de Heer heeft ons het volgende opgedragen: ‘Ik heb je bestemd tot een licht voor alle volken om redding te brengen, tot aan de uiteinden van de aarde.’

Ik vind het persoonlijk grote woorden. Dat je een hoopvol verhaal hebt waar alle mensen iets aan kunnen hebben, daar geloof ik heilig in. Het kan bevrijden, energie geven, hoop, een plek op deze planeet. Maar redding? Redding waarvan dan? Ik weet niet of jij het gevoel hebt dat je gered moet worden, maar het is ook een beetje onze eer te na toch? Of we allemaal drenkelingen zijn die dreigen te verzuipen?

Waarvan moet ik gered worden? Oké, van mijn cynisme, dat sowieso. Dat bewijst wel weer de Valentijn-intro vanochtend, die ik volkomen los van wat voor tekstlezing dan ook begon te schrijven. Een realistisch cynisme, hè, want Valentijn is een commercieel feest. Alle reden om te zeggen dat je daar niet aan mee doet. Rot toch op. En toch noem ik het cynisme de dood in de pot, want als de handelingen en intenties van anderen graadmeter zijn voor het al dan niet participeren in iets, heb ik een ingewikkeld leven.

En dan heb je ook nog dit: het is niet mijn sterkste punt om iets met cadeautjes te doen. Ik vind dat altijd ingewikkeld. Joanne koopt ze altijd als we ergens heengaan. Ik denk dat ze het nog leuk vindt ook. Die aversie voedt natuurlijk de cynische kijk, want als ik er geen zin in heb, komt cynisme extra goed uit. Dan hoef ik er niet aan. Allemaal prima, maar heel vrij voelt het niet.

Als dit de manier is waarop ik het leven oppak, dan kan ik zomaar op een gegeven moment enige redding nodig hebben, iets van verlichting, een simpele vraag om niet me te verstrikken in theorieën over de marktwerking van een of andere heilige Valentijn, maar gewoon de vraag of het niet een haakje is om de liefde opnieuw eens zichtbaar aan op te hangen en of het in zichzelf iets goeds is om te doen. Dan verdwijnen intenties van anderen en complotten van marktdenkers en gaat het over mijn keuzes, mijn verantwoordelijkheid, mijn autonomie.

Welke redding hebben we nodig? Ik weet het nog steeds niet precies. Behalve dan dat ik kan verzuipen in mijn weerzin tegen de wereld, in de weerzin tegen mijzelf soms, in de weerzin tegen een ander. En dan een soort fort bouw om mezelf te beschermen. De één bouwt er een van religieuze regels, de ander één van warsheid van religieuze regels, de ander weer één van gelijkgestemden, de ander een fort van zelfkritiek waar de liefde ook niet echt meer doorheen komt. En ja, dan is er wel redding nodig. Iemand die de verschanste mens uitdaagt om zichzelf te laten zien. Die kwetsbaar over de brug komt en je uitnodigt om buiten te komen spelen omdat de wereld niet zo venijnig angstaanjagend is, als die lijkt vanachter de kasteelmuren.

Moeilijk hoor. Over drie weken begint de nieuwe crowdfundingsronde voor mijn werk. En ik kan nu al bang worden voor het mislukken ervan. Over drie weken is het grote We Gaan Ze Halen-event in Tivoli Vredenburg en ik kan nu al bang worden voor te weinig aanwezigen. Ik vrees de wereld vanachter mijn verschansing.

Maar buiten staat iemand te vragen of ik kom spelen. Want de wereld is geen godverlaten plek meer. Er staan er meer. En ze roepen. Kom spelen, het is heerlijk buiten. Ze komen me redden. Uit mijn vrees. Uit mijn fort. Uit mijn zelfgeschapen wereldje. En nu maar hopen dat ik af en toe over de brug durf. En me laat redden. Met of zonder Valentijnscadeautjes.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95