Gida's zoon raakte ernstig gewond door val van dak

Het is zaterdagmorgen 11 juni als Gida na haar nachtdienst vermoeid in bed kruipt. Haar man Pieter is op zijn werk. Op hetzelfde moment voert hun zoon Jorick werkzaamheden uit op het dak van een schuur in de buurt. Plotseling zakt hij door het dak en valt vier meter naar beneden. Met een misselijkmakende klap komt hij op de grond terecht. De situatie is zeer ernstig. ‘Toevallig’ is de vrouw des huizes werkzaam als ambulancemedewerker en verleent zij, in afwachting van de ambulance, op adequate wijze eerste hulp. 

In het verslag dat zij later schrijft staat het volgende omschreven: “Ik zie je op de grond liggen en hoor je snurkende ademhaling. Ik weet dat het niet goed is. Je hebt een plankharde buik, wat kan wijzen op inwendige bloedingen. Je rechterarm lijkt in een afwijkende stand te staan. Ik geef je een pijnprikkel waar je niet op reageert. Ik controleer je pupillen, maar ook die reageren niet. Mijn angst dat het in je hoofd zit wordt steeds groter. Je ademhaling verzwakt. Ik kan niks meer voor je doen, het is wachten op de ambulance.”  

Hij lag in foetushouding met een bloedende hoofdwond

Ruw wordt Gida uit haar slaap gewekt. “Mijn dochter stond naast mijn bed met de telefoon. Het enige wat ik Pieter hoorde zeggen was: ‘Jorick.. Dak gevallen.. Traumahelikopter…’ De shock was zo groot, dat ik niet wist wat ik moest doen of hoe ik moest reageren. Wel had ik meteen het besef dat het zo ernstig was, dat ik eerst God moest smeken het leven van Jorick te sparen.” Gida maakt snel haar oudste dochter wakker en gaat samen met haar twee dochters in gebed. “We hebben God vurig gesmeekt Jorick te sparen. Mijn allergrootste angst was dat hij zonder God zou sterven. Hij zat in een fase dat het geloof hem niet zo veel meer deed.”  

Niet lang daarna komt Pieter gebroken thuis. “Ik zag zijn ogen. Zoveel pijn. Zoveel verdriet. Ze hadden hem als eerste weten te bereiken. Hij had Jorick in de foetushouding zien liggen, met een bloedende hoofdwond. Kort daarop landde de traumahelikopter en werd het een drukte van belang rondom Jorick. Verslagen had hij zich teruggetrokken om het schouwspel vanaf een afstandje wezenloos te aanschouwen. Pas toen hij geïntubeerd was, kon hij naar hem toe en zijn hand vasthouden. Hij zag Jorick met de ambulance vertrekken, zonder dat hij wist of hij hem ooit nog levend terug zou zien.” 

De weergave van deze video vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen

Gedragen door gebeden

Van de rit naar het ziekenhuis herinnert Gida zich niet veel. “Mijn broertje was zestien jaar daarvoor op vijfentwintigjarige leeftijd verongelukt. Ik was zo bang dat dit op dezelfde manier zou eindigen.” Het lijkt bijna een herhaling, alleen dit keer met haar zoon in de hoofdrol. “We hebben in alle groepsapps waarin we zaten gevraagd om voor Jorick te bidden. Vanuit het niets kwam het lied Een toekomst vol van hoop in mijn gedachten. Ik kende het lied niet, dus besefte dat God dit ter bemoediging aan ons gaf. Toen ik het lied luisterde, werd ik geraakt door de toepasselijke woorden.”  

Al was de situatie zeer ernstig, voor ons telde alleen het feit dat hij nog leefde

In het ziekenhuis wachten zij urenlang in onzekerheid op nieuws over hun zoon. “We hadden geen idee of hij nog leefde en vreesden het ergste. Toen er eindelijk een arts kwam met een update, bleek de situatie nog steeds zeer zorgelijk. Naast allerlei kleine bloedingen die in zijn hersenen waren aangetroffen, zat er ook een bloeding bij zijn hersenstam. Hoewel hij op de IC aan allerlei slangetjes en apparatuur lag en de situatie zeer ernstig was, telde voor ons alleen het feit dat hij nog leefde. We waren zo dankbaar!” Als na drie uur opnieuw een scan wordt gemaakt, blijken de bloedingen niet te zijn verergerd, maar de situatie is nog steeds zeer zorgelijk. “Het was de vraag óf en hóe hij hieruit zou komen. Jorick werd in het hele land gedragen door gebeden. We kregen teksten doorgestuurd van mensen die geloofden dat Jorick het zou overleven.”

Wonder

De spanning wordt Gida bijna te veel als de artsen proberen Jorick wakker te maken. “Ik was zó bang; mijn broertje was nooit wakker geworden en is na negen weken in coma te hebben gelegen gestorven. Om mijn gedachten af te leiden besloten Pieter en ik naar beneden te gaan om eten te halen voor onze dochters.” Als zij nog maar net weg zijn komt Jorick bij en vraagt hij naar zijn vader en moeder. “Dat was zo’n groot wonder!” Meteen na deze opleving valt hij opnieuw in slaap. Ondanks dat de situatie nog steeds zeer zorgelijk is, is hij stabiel.  

De volgende morgen slaan zij de Bijbel open bij Psalm 41. “Daar staat: De HEERE zal hem bewaren, en zal hem bij het leven behouden. En: De HEERE zal hem ondersteunen op zijn ziekbed. Dit was geen toeval. God liet ons weten dat Hij voor Jorick zorgde. Dat kwam binnen en gaf hoop. De volgende dag slaat onze oudste dochter de Bijbel ook ‘toevallig’ open bij Psalm 41. Net als mijn schoonmoeder later die week. We kregen bevestiging na bevestiging. Daarnaast gaf God telkens liederen in mijn gedachten die ik helemaal niet kende, zoals het lied God is mijn Herder. Naar mijn weten had ik dat lied nog nooit gehoord. Ik heb het lied talloze keren beluisterd en werd er zo door bemoedigd.” 

Allergische reactie

De dagen die volgen heeft Jorick steeds vaker heldere momenten. Helaas wordt hij getergd door beangstigende dromen. “We hoorden hem in de verte al schreeuwen van angst als we op bezoek kwamen. De rillingen liepen mij over de rug, zo vreselijk was het! Dit hield een aantal dagen aan. Iedereen om ons heen bad of de dromen mochten stoppen. Opeens zei hij: ‘God is bij mij, Hij houdt mij vast!' Daarna stopten de dromen. “Met de dood voor ogen, kreeg hij last van alle verkeerde dingen die hij in zijn leven had gedaan. Elke keer als wij er waren wilde hij met ons bidden en God om vergeving vragen.” Al snel keerden de vreselijke dromen terug. “Het was overduidelijk dat de duivel hard zijn best deed Jorick bij God vandaan te houden. Het was vreselijk om hem zo te zien worstelen.”  

Onverwachts gaat Jorick hard achteruit. “Opnieuw lag hij te vechten voor zijn leven. Door een allergische reactie daalden zijn bloeddruk, hartslag en saturatiewaarden verontrustend snel. De situatie was zeer kritiek.” Na tegenmedicatie neemt de allergische reactie langzaam af. “Wat was het spannend en wat hebben we hard gebeden! Het klinkt misschien vreemd, maar die tijd op de IC voelde als een stukje hemel op aarde,” verzucht Gida, bijna verlangend. “Terwijl onze zoon lag te vechten voor zijn leven, was God zó dichtbij. Er gebeurden elke dag wonderen. We konden niet anders dan getuigen van Gods goedheid, ook al wisten we niet hoe het zou aflopen.” 

Bevestiging

“Eenmaal thuis had ik het onbestemde gevoel dat het niet goed ging met Jorick. Pieter had precies hetzelfde gevoel. Toen we dit gevoel met onze dochter deelden zei ze vol overtuiging: ‘Maar God heeft ons toch psalm 41 gegeven? Daar mogen we op vertrouwen!’ Ze is vervolgens naar boven gegaan en heeft God gevraagd een heel duidelijk ja te geven als Jorick zou blijven leven.” Na haar gebed stapt zij onder de douche.  

“We wisten niks van haar worsteling af. Opeens zag Pieter buiten een vreemde rode gloed, terwijl het al donker was.” Niet veel later komt haar dochter naar beneden. “Ze was helemaal ontdaan; ze stond te douchen toen ze door de shutters een rood licht aan de donkere hemel zag. In dat licht werd tot drie keer toe Ja geschreven! God beloofde ons persoonlijk dat Jorick zou blijven leven. Wat een wonder!” De volgende dag blijkt dat hun onrust niet ongegrond was. Die nacht waren er zorgen geweest over een longembolie en een trombosebeen. Beide waren tegen de ochtend verdwenen.  

Hoe zwaar deze periode ook was, dankbaarheid overheerst

Nadat Jorick werd overgeplaatst naar een revalidatiecentrum, was het voor zijn ouders moeilijk om het normale leven weer op te pakken. “Hij mocht alleen ‘s avonds bezoek ontvangen. Dat was pittig, maar we beseften tegelijkertijd dat dit beter voor hem was. In het ziekenhuis moest hij doorlopend geprikkeld worden om ervoor te zorgen dat hij niet in coma zou raken.” Nu die angst er een beetje af was, moesten zijn hersenen rust krijgen om te genezen en moest hij veel slapen.  

“We gingen elke avond even naast hem zitten om een stukje uit de Bijbel te lezen en met hem te bidden. Na enkele dagen gaf hij aan zich veel beter te voelen. Hij had het gevoel dat hij was ontwaakt uit een nare droom en vertelde ons dat hij een fel licht had gezien. Hij getuigde ervan dat hij dit ongeluk nodig had om God te leren kennen. God heeft nog meer wonderen gedaan, te veel om hier te vertellen. Hoe zwaar deze periode ook was, dankbaarheid overheerst. God heeft dit ernstige ongeluk ten goede gebruikt om Jorick tot geloof te brengen en ons Zijn goedheid te laten zien.”  

Inmiddels gaat het heel goed met Jorick. Tegen bijna alle verwachtingen is, is Jorick na maanden van therapie en herstel  weer zo goed als de oude. “Hij werkt weer acht uur per dag. De psycholoog en arts zeiden: ‘Er moet iets hierboven zijn, want dit kan niet. Hij had het ergste hersenletsel – DAI III – maar er is niets uit de testen gekomen.’ Dat was voor ons de bevestiging van Psalm 41. We zijn zó dankbaar dat ik het wel van de daken wil schreeuwen. Hij is voor de dood weggehaald.” 

In de videoserie Gered vertellen gewone mensen hun verhaal over hoe zij zijn gered door iets of iemand, toen het leven door een heftige gebeurtenis tot stilstand kwam. Bekijk hier alle afleveringen van Gered.

Jolanda doneerde een nier aan de voor haar onbekende Dominique

Lees ook over:

Jolanda doneerde een nier aan de voor haar onbekende Dominique