'God geeft zijn beminden patat-saté in de slaap'

Hoe dan ook, ik ben een slaapliefhebber. Onze kinderen zeggen zelfs tegen vriendjes en vriendinnetjes: “Mamma slaapt altijd.” Ik het daar niet helemaal mee eens, maar slapen zit wel erg in de familie.

Mijn vader, hengsthouder, kon als-ie met een hengst op pad was geweest zijn auto gerust een paar kilometer voor thuiskomst ergens parkeren, omdat-ie dat laatste stuk echt niet zou redden zonder te slapen. Mijn zus presteerde het zelfs om tijdens een autorijles (!) in slaap te vallen. En een broer reed de vangrail in – door slaap overmand.

Waarom ik zo van slapen geniet? Er hoeft dan niks meer. Eenmaal wakker houden duizend-en-een dingen me bezig. Kinderen, werk, dieren – alles strijdt met elkaar om de voorrang. Wakker worden vind ik dan ook maar een heel matig moment op de dag, laat staan ’s nachts. En toch gebeurde het onlangs. Ik werd midden in de nacht uit mijn zoete slaap gehaald en reageerde niet vol chagrijn. En dat terwijl ik niet zo best in mijn vel zat. Onze zoon van 12 had dat wel gemerkt. En blijkbaar had hij ook bedacht dat juist humor een fantastisch medicijn is. En zo kwam het dat ik net aan het dromen was dat ik een rivier vol krokodillen moest oversteken, toen ik hard geroep hoorde. Kwam dat van de overkant van de rivier? En wat rook ik? Waren ze daar ook lekker eten aan het maken?

Het roepen wordt zo hard dat ik mijn ogen open. Ik grabbel naar mijn bril en zie drie kinderen op bed met een bord vol patat en een grote klodder saté ernaast. “Ja mama,” zegt zoon Wietse: “je hebt ooit gezegd dat we je wakker kunnen maken voor een patat-saté. Ik heb de wekker gezet, patat gebakken, de anderen wakker gemaakt en nu moet je eten!” Ondertussen waren de anderen al druk bezig met het verorberen van de vette hap.

“God geeft zijn beminden de slaap”, is natuurlijk een van mijn favoriete Bijbelteksten. Maar nog prachtiger vind ik nu de variant: “God geeft zijn beminden patat-saté in de slaap.”