Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Hermine en haar man zaten onschuldig in de gevangenis

God opent deuren

De Surinaamse Hermine de Graaf krijgt in 2011 de schok van haar leven: zij en haar man Henk worden opgepakt wegens kindermishandeling en -misbruik. Hoewel ze onschuldig zijn, zit zij 18 dagen gevangen en Henk 2,5 jaar.

Deel:

Hermine: “Op een dag zag ik Henk weglopen met drie agenten. Hij riep nog: ‘Bel een advocaat!’ Ik dacht dat hij werd meegenomen voor verhoor, maar hij werd meteen vastgezet en ik zag hem pas negen maanden later weer. Opgepakt, opgesloten en ook nog mishandeld door een groep van dertig jongens. Mensen zeiden: ‘Er is een Hollander opgepakt, hij heeft onze kinderen misbruikt!’ Het enige wat ik dacht was: Ik ga naar een brug en ik spring eraf, want ik kom er niet meer uit.”

Kindertehuis

Zendelingenechtpaar Henk en Hermine de Graaf vertrekt in 2009 van Nederland naar Suriname om een christelijk kindertehuis op te richten. Hun huis Lobi Blesi loopt goed en ze worden financieel gesponsord vanuit Nederland. Dan gaat in 2011 het roer om. Hermine: “Een buurtbewoner wilde opeens in het bestuur van ons kindertehuis. We konden het eerst goed vinden met deze man. Hij was al wat ouder en we zagen hem echt als een soort vader. Helaas had hij geen goede bedoelingen. De tijd was nog niet rijp voor hem om in het bestuur te komen en toen werd hij jaloers. Vervolgens belde de krant dat ze gehoord hadden dat we aan kindermishandeling deden. Daarna stond de politie voor de deur.”

‘Ik moest kleiner worden, zodat God groter kon worden’

Drie weken later wordt Hermine zelf opgepakt. Ze zit met een paar vrouwen in een overvol cellenhuis. “Ik werd opgesloten en ik wist niet wat ik moest doen. Je wordt in een hok gestopt en niemand kijkt naar je om. Al word je toegetakeld in je cel, de politie doet de deur niet open. Het enige wat ik zei was: ‘Jezus, Jezus, Jezus.’ Ook mochten Henk en ik elkaar niet zien en was ondertussen overal, ook in Nederland, onze zaak in de media. Mijn foto stond in de krant en het was op de radio.” Na achttien dagen wordt Hermine vrijgesproken, maar volledig vrij is ze nog lang niet. “Ik had er echt een trauma van. Als ik een politieauto zag, dacht ik meteen terug aan dat ene moment en bij het geluid van elk slot hoorde ik meteen weer het slot van de gevangenis.”

‘Iedereen ziet je als pedofiel’

Henk zit 2,5 jaar gevangen en wordt na vijf jaren van zittingen helemaal vrijgesproken. De kinderen geven uiteindelijk toe dat hun getuigenissen voor de politie en de rechter gelogen waren. Een schadevergoeding of excuus krijgt het echtpaar niet. Henk: “Ook al ben je niet schuldig, toch ga je je zo voelen als je in de beklaagdenbank zit. Iedereen ziet je als een pedofiel.” Hermine: “De rechtszaken waren slepend. Je gaat ermee naar bed en je staat ermee op. Ik sliep en at nauwelijks door de spanning.”

Jozefverhaal

Henk: “Als ik één ding geleerd heb in de gevangenis, is het wel dat ik kleiner moest worden, zodat God groter kan worden. Vaak denken we namelijk dat we heel wat voorstellen. Dat we iets wel eventjes doen, maar zo is het niet. Natuurlijk kun je altijd terugkijken en God zien, maar dat is achteraf. Mijn verhaal is een soort Jozefverhaal. Het was niet leuk, maar ik heb wel ervaren dat God ook daar in de gevangenis was. Ook toen we minder vrienden hadden door onze zaak, was God er. Het was geen vetpot, maar we zijn nooit tekort gekomen. Voor die tijd was ik ‘kampioen deuren openen’ en wilde alles zelf doen en regelen. Nu opent God deuren. Dat we zelf deuren willen openen zit in ons en is niet slecht, maar als God voor je plant, kun je veel ontspannener leven.”

‘Nu besef ik wat genade inhoudt’

“Toch was ik niet meteen veranderd. Na de negen maanden in het cellenhuis dacht ik: dit is het. Maar we waren nog niet klaar. Ik had de gevangenis nodig om te leren overgeven. Zo kwam ik de gevangenis in met een hernia en mocht ik in plaats van lichamelijk werk verrichten, de afdelingsvader helpen met zijn scriptie en een bibliotheek oprichten. Ook mocht ik voor anderen bidden en hen bemoedigen. God was ‘in-control’, Hij zorgde ervoor dat het hoger beroep niet langer duurde. Ik heb jarenlang kerken geleid in Nederland en nota bene in de gevangenis in Suriname ben ik gaan beseffen hoe groot God is en wat genade en vrijheid betekenen.”

Inmiddels zijn Henk en Hermine vijf jaar werkzaam bij Prison Fellowship, een organisatie die werkt in gevangenissen, en zijn ze betrokken bij stichting Volharding Nederland. Henk en Hermine bezoeken onder andere dezelfde gevangenissen en cellenhuizen waar ze destijds waren opgesloten. Ook leiden ze sinds een jaar een kerk in Paramaribo. Henk: “Mensen geven je toegang als je door hetzelfde bent gegaan. Je bent een lotgenoot. Soms moet je dingen meemaken om je in anderen te kunnen verplaatsen.”

Begin 2020 hopen we als Eva-vrouwen op reis te gaan naar Suriname. Tijdens het programma gaan we zelf ook een dag aan de slag in de gevangenis. Meer weten over deze reis? Kijk hier

--:--