‘Het briefcontact bemoedigt mij ook’

“Voor die reis naar Tanzania schreven we eigenlijk niet zo vaak als gezin, en ik ook niet, het schoot er vaak bij in. Tijdens
de ontmoeting met de sponsorkinderen ontdekte ik hoe belangrijk het is om wél te schrijven. De kinderen hadden alle brieven bewaard en na het horen van hun verhalen besefte ik hoe belangrijk het is dat ook deze kinderen horen over een Vader die onvoorwaardelijk veel van ze houdt.

Ik ben daardoor actiever gaan schrijven. Het contact dat toen ontstond, vond ik ontzettend leuk en ik wilde graag met meer kinderen schrijven. Het was een gevoel dat uit mijn hart kwam; dit schrijfcontact is iets wat goed bij me past. Het briefcontact bemoedigt mij ook. Wanneer een kind naar mij schrijft: ‘Ik ben ook trots op jou’, dan doet dat zeker wat met me. Ik ben niet iemand die boven ze staat, dat wil ik absoluut niet.

In de brieven geef ik de kinderen graag mee dat ze ontzettend geliefd zijn als kind van God. Hun identiteit hangt niet af van hun afkomst of de situaties waarmee ze te maken krijgen. Nee, ze mogen ontdekken dat hun identiteit – en mijn identiteit net zo goed – ligt in het zijn van een kind van God. Ik wens ze toe dat hun geloof zich diep mag wortelen en dat ze Gods liefde ook weer mogen uitdelen.”