‘Het kan niet onopgemerkt blijven dat God in mij leeft’

Wind in de zeilen, snoet in de zon, zwemmen, duiken, lezen, goede gesprekken, lekker eten: Wilma, haar man André en 3 zoons brengen zomervakanties het liefst door op het water. “Ons zeiljacht ligt in de buurt van Venetië. Vanaf daar zeil je binnen een paar uur naar Kroatië, dankzij alle eilandjes een echt zeilwalhalla. Je kunt overal je anker uitgooien en overnachten.”Soms pakt Wilma tijdens zo’n reis haar schilderspullen erbij, om “even wat weg te kwasten in de buitenlucht”. Op zulke momenten heeft het kunstenaarsbestaan wel iets romantisch, vindt ze. Maar de rest van het jaar is het simpelweg hard werken. “Of ik nu schilder, workshops geef, een lezing houd of een evenement presenteer: ik doe alles ten volle. Dat vraagt veel energie en overgave.”

Niet onopgemerkt
“Omdat ik de vrijheid heb om te schilderen wat ik wil, heeft elk doek een verhaal. Ik ben het meest in mijn sas als ik een schilderij maak over een thema dat mijn hart raakt,” vertelt Wilma. “Met mijn werk hoop ik mensen te raken. Dat is overigens niet per definitie gekoppeld aan het geloof. Het is niet aan mij anderen te overtuigen van het bestaan van God. Alleen Hij kan harten van mensen aanraken met Zijn liefde. Bovendien heb ik er vertrouwen in dat het niet onopgemerkt kan blijven dat God in mij leeft. Ik ben heel duidelijk over mijn christen-zijn. Op de vraag wat mij inspireert, antwoord ik standaard: ‘Mijn dagelijks leven, de mensen die ik ontmoet, de natuur, de magazines die ik lees, en bovenal de Bijbel en het geloof in God. Hij is mijn Bron.’”

Grootste kracht
De schilderijen van Wilma ogen vrolijk en kleurrijk, maar bevatten stuk voor stuk een diepere betekenis. “Onlangs heb ik een schilderij gemaakt van een kroonluchter. Als je goed kijkt, is het net alsof je vanuit een donkere kamer door het sleutelgat naar de brandende kroonluchter spiekt,” legt Wilma uit. “Je kunt daar lang naar blijven staren en denken: ik zou wel wat meer licht in mijn leven willen hebben.
Of je kunt de deur openen. En als dat niet lukt, kun je iemand vragen jou daarbij te helpen. Als een mens God toelaat in zijn of haar leven, ontstaat er een geweldig fundament. Dan zijn het niet langer de omstandigheden die je geluk bepalen. Zijn liefde wordt dan je grootste kracht.”  

“Je kunt alleen delen als je een vol hart hebt”

Maar er zijn ook perioden geweest waarin het niet zo goed met je ging…
“Dat is waar. Bijna negen jaar geleden heb ik zo’n ernstig auto-ongeluk gehad dat de ambulancebroeders zeiden dat het een wonder is dat ik er nog ben. Zes jaar later, in 2013, kreeg ik onder het hardlopen een hartstilstand. Eigenlijk was ik toen gewoon dood. Maar doordat twee hardloopmaatjes direct begonnen met reanimeren en er tijdig een AED op mijn hart werd gezet, leef ik nog.”

Een kasplantje
“Soms word ik nu nog overvallen door de heftigheid van dit alles,” vervolgt Wilma. “Vorige week kwam ik een vrouw tegen in de stad. Ze sprak me aan omdat ze mijn ketting zo mooi vond. Ze vroeg waar ik ’m gekocht had en zei toen: ‘Trouwens, ik heb jou opgevangen toen je na je hartstilstand het ziekenhuis binnenkwam.’ Ze vertelde hoe slecht ik eraan toe was. Ze moesten beademing aanbrengen, maar konden mijn kaken niet open krijgen omdat mijn lichaam al verstijfd was. Het ging allemaal zó moeizaam, dat zij en haar collega’s vreesden voor mijn leven en dachten dat ik – mocht ik het redden – een kasplantje zou worden. Het was voor die vrouw dan ook een wonder mij in levenden lijve tegen te komen. Na ons gesprek hebben we elkaar omarmd en heb ik haar mijn ketting gegeven.”

Laatste dag
En zo zijn het kleine, alledaagse dingen die Wilma er zo nu en dan bij bepalen wat een wonder het is dat ze nog leeft – gezond en wel. “Gisteren was ik in het ziekenhuis om mijn inwendige defibrillator te laten testen. Het zag er keurig uit en de arts zei: ‘Je batterij zit op 47 procent. Als-ie op nul pro- cent staat, geven we je nog drie maanden en dan gaan we opereren.’ Ik vroeg: ‘Nul procent? Drie maanden? Wat als ik dan een hartstilstand krijg?’ Hij antwoordde iets als: ‘Tja, we weten eigenlijk niet precies hoe het zit met die batterijen, maar dit is het protocol dat we hanteren.’ Onderweg naar huis dacht ik: jongens, ik ben dus echt afhankelijk van dat kleine apparaatje. Maar toen resette ik mezelf: nee Wilma, je bent afhankelijk van God. Hij is het die de laatste dag van je leven bepaalt. Op zulk soort momenten moet ik alert zijn dat ik mij vasthoud aan de diepe overtuiging dat God mijn leven in Zijn hand heeft. Soms zeg ik dat hardop: ‘Ik vertrouw U. U bent degene die mijn laatste dag kent en ik laat het los.’”  

“Ik zei tegen mezelf: ‘Nee Wilma, je bent afhankelijk van God. Hij is het die de laatste dag van je leven bepaalt’.”

Leve het leven
“Doordat ik de eindigheid van het leven zelf heb ervaren, realiseer ik me dat mooie momenten gekoesterd moeten worden,” vertelt Wilma. Ze noemt het zelf ook wel ‘levenshaast’. “Voor mij is genieten van het leven een opdracht. Als je geniet van wat je hebt ontvangen, vloeit daaruit voort dat je in staat bent anderen te laten meegenieten. Je kunt alleen delen als je een vol hart hebt. Leve het leven! Dat is een van mijn favoriete spreuken. Leve het moment dat je er bent, ondanks alles en dankzij alles.”

Levenshaast klinkt ook een beetje gejaagd... “Klopt, maar ik bedoel het niet in de zware zin van het woord. Levenshaast betekent bijvoorbeeld dat ik bijna nooit dingen uitstel. Als ik een droom heb, wil ik niet te lang wachten. Daarnaast kan ik dankzij mijn levenshaast beter relativeren. Ik maak me nauwelijks druk om kleine dingen en ben milder voor mensen om me heen. Mijn hart is zachter geworden, ik kan beter luisteren en meer begrip tonen. Als er iets vervelends gebeurt, denk ik: is dit nu zo belangrijk? Ach nee, ik heb haast om te leven! Ik wil alleen maar genieten van deze dag. Neem nu ons interview. Stel je voor dat het vandaag slecht weer was en we niet hadden kunnen varen. Daar zit ik dan niet zo mee. Gaan we toch iets anders doen?” 

Tekst: Femke Taale
Beeld: Ruben Timman