'Het voelt of er een last van mijn schouders valt'

In Spanje hoor ik zelfs in de kerk weinig over de veertigdagentijd. Gelovigen lijken weinig op te hebben met dit soort moderne manieren van vasten. Als het gaat over voeding, zijn er wel meer verschillen, trouwens. Zo leeft het hele duurzaamheidsthema in de Spaanse maatschappij überhaupt niet echt. In toeristisch Madrid vind je een paar vegetarische restaurantjes, waar de terrasjes alleen vol raken als in de gewone Spaanse cerveceria’s geen plaats meer is. In de gewone Madrileense wijken vind je op de kaart geen bewuste vega-opties, en wil je haver- of amandelmelk in je koffie, dan kun je alleen terecht in de bekende Amerikaanse koffieketen waar je naam verkeerd gespeld op een bekertje wordt gezet.

Ik zit me af te vragen wat voor verschil ik in deze veertigdagentijd kan maken voor een duurzamere wereld. Daar voel ik me echt wel verantwoordelijk voor en ik probeer daar ook bewust mee bezig te zijn. Simon draagt bijvoorbeeld wasbare luiers, ik let erg op ons energieverbruik en ik koop zo veel mogelijk lokale producten.

Op vrijdag spreek ik in de stad af met Machiel. Het eerste deel van mijn studie heb ik met goed resultaat afgerond en nu heb ik vakantie. Omdat Machiel toch in de stad moet zijn, is dit een mooi moment om samen te lunchen. We zijn allebei te vroeg en moeten nog een half uur wachten voordat we bij het restaurant naar binnen kunnen. We besluiten een kijkje te nemen in de katholieke kerk aan de overkant van de straat. Het zit er redelijk vol voor een doordeweekse dag – de mis begint net – en terwijl er nog mensen blijven binnendruppelen, wordt er een tekst gelezen en is er een korte overdenking. We staan achterin te twijfelen of we willen blijven en schuiven uiteindelijk toch maar de achterste bank in. Ik krijg weinig mee van de inhoud. Ik zit me te vergapen aan het prachtige interieur en de indrukwekkende crucifix achter het altaar. Ik observeer de mensen die mooie kniebuigingen maken voor Maria. De voorzanger zingt een lied, waarbij hij de zin ‘Ten piedad con nosotros’ een aantal keer herhaalt. Vertaald zou het neerkomen op iets als: ‘Heer, wees ons genadig’, of: ‘Heb medelijden, God, zie ons aan’. Die zin blijft, ook als we de kerk allang uit zijn, als een mantra rondzingen in mijn hoofd.

Ik blijf in mijn zoektocht naar wat ik kan bijdragen in de veertigdagentijd denken over deze zin en aan het beeld van de gekruisigde Jezus. Aan de hand van dit ‘gesneden’ beeld en het lied kom ik tot de verlossende conclusie dat het er niet om gaat dat ik iets moet bijdragen, maar dat er wat aan míj is bijgedragen. ‘Ten piedad con migo, Señor’, heb genade met mij, Heer. Het voelt of er een last van mijn schouders valt; ik ben gered.