Hoe twee 'kerstengelen' Jan en Joan hielpen tijdens hun huwelijkscrisis

Jan: “Joan was vorig jaar hoogzwanger van onze dochter en moest met een infectie opgenomen worden in het ziekenhuis. Fysiek en psychologisch was dat een zware ervaring.”
Joan: “Ik ben tijdens die zwangerschap zes keer opgenomen geweest. Tot drie keer toe kregen we te horen dat door de behandeling een miskraam een serieuze mogelijkheid was. En dan te bedenken dat mijn zwangerschap eigenlijk een heel groot wonder was! Een geschenk.”
Jan: “En toen ze mij het hardst nodig had, vlak voor de bevalling, kreeg ik een hernia en kon ik geen kant op. Sterker nog, ik ben door het oog van de naald gekropen, want op een haar na had ik een dwarslaesie.”

Halve nachten lag ze aan één stuk door te huilen

Joan: “Rond de bevalling kregen we hulp van een nichtje. Eigenlijk was zij ook een cadeau. Want zowel Jan als ik was fysiek niet in staat gewoon als ouder voor onze dochter te zorgen. Zij bleek bovendien een huilbaby. Halve nachten lag ze aan één stuk door te huilen…”
Jan: “Lichamelijk en geestelijk waren we uitgeput, raakten we elkaar kwijt en wisten we niet waar we het zoeken moesten. Het scheelde niet veel of we hadden nu niet samen aan één tafel gezeten en had er een bord ‘Te koop’ in de tuin gestaan.”

Engelen op de stoep

Zo hadden zij, ieder voor zich, een hoofd vol problemen, angst en zorg. Littekens die nog lang niet genezen waren en waarover niet gesproken werd. Joan en Jan leefden op een emotionele tijdbom. Maar toen stonden er twee engelen op de stoep met maaltijden, stoffer en blik plus een luisterend oor. Engelen zonder oordeel, maar met daadkracht.

De oom en tante van Jan, Mark en Johanna, zagen de situatie van een kleine afstand aan. Mark (de jongste broer van Jans moeder) begrijpt vanuit eigen ervaringen wat een mens in nood nodig heeft.

De uitnodiging

Mark: “Ik heb zelf in een donker dal gezeten en weet wat het betekent als er dan een ‘engel’ op je pad komt. Iemand die niet alleen luistert, maar ook een concreet plan voor je heeft en zo een begaanbare weg voor je uitstippelt. Johanna en ik nodigden Jan uit om een paar dagen bij ons te komen logeren. Dat had-ie als kind wel vaker gedaan. We zaten te praten, soms waren we juist stil, maar de sfeer werd steeds vertrouwelijker. En zo ontstond er ruimte om ook naar elkaar te kijken. Jan kreeg eindelijk begrip voor Joan, maar dan ben je nog lang niet klaar. Je hebt professionals nodig, maar in die wereld van therapeuten moet je echt de weg kennen. En vooral weten wíé je moet benaderen. Iemand van gewicht, met compassie en die direct bereid is te helpen.”

Er ontstond zo ruimte om ook naar elkaar te kijken

Johanna: “Er was, op enig moment, elke dag telefonisch contact met Joan en Jan. We voelden dat de spanning hoog was opgelopen. Het was een voordeel dat wij, uit eigen ervaring, contacten met therapeuten hebben en hen zo aan de juiste therapie wisten te koppelen. Tegelijk wilden we ook voor wat ontspanning zorgen.”
Mark: “Ik geloof heilig in de kracht van humor. Een vriend van mij speelt clown op feesten en partijen. Op een dag vroeg ik of hij misschien voor die kleine van 3 wilde spelen… Op voorwaarde dat ik ook meedeed, zei hij ‘ja’. Die clown heeft heel veel ijs gebroken in de tijd dat Joan ziek lag van corona – dat kwam er nog bovenop. Een vrolijke noot in een moeilijke tijd. Jan en Joan hadden eindelijk tranen van het lachen.”

Johanna: “In de ogen van Jan en Joan zijn we misschien engeltjes, maar zoals Mark al zei: ‘Wij hebben in tijden van onze crisis ook veel mensen leren kennen die echt in de moeilijkste tijden ‘zomaar’ klaarstonden met soep, met raad en daad… En daar waren we ook zó blij mee. Zoals zij ons door een donkere tijd hebben geholpen, mochten wij wat licht geven aan Jan en Joan. Nu moeten en kunnen zij op eigen kracht verder op pad!”

* Jan en Joan willen graag anoniem blijven.

Tekst: Cees Baan
Beeld: Nathalie van der Straten-Folkersma