‘Ik ben dankbaar dat ik Wout elke dag in de ogen kan kijken.’
Diny’s man overleefde een ernstig ongeval en coma
Diny Heslinga is op vakantie met een vriendin in Griekenland, als ze een alarmerend telefoontje krijgt. Haar man Wout heeft een ernstig ongeluk gehad met de racefiets en wordt met spoed naar het UMC gebracht. Diny: “Ik zat gelijk in de actiemodus. Ik moest zo snel mogelijk naar Nederland, naar Wout!”
“Vanaf het Griekse eiland waar ik zat, vertrekt maar één vliegtuig per dag naar Nederland”, vertelt Diny, met de frustratie van toen doorklinkend in haar stem. “Dat vliegtuig zou de volgende dag om halfeen vertrekken, maar er waren geen stoelen vrij. Er zat niets anders op dan wachten.”
Levensgevaar
Wout heeft een botbreuk in zijn heup en knie, maar het grootste gevaar is de klap die zijn hoofd heeft gemaakt. Die nacht wordt hij met spoed geopereerd aan zijn hersenen. De operatie is ingewikkeld en risicovol. Ze moeten aan twee kanten tegelijk opereren en zijn hoofd zit vol bloed. “Toen de arts eindelijk belde, zei hij: ‘De druk is weg uit de hersenen. Voor dit moment is hij stabiel, maar er is nog steeds levensgevaar.’ Er spookten allerlei vragen door mijn hoofd: Zou hij nog wel bijkomen? En hoe zou hij er dan aan toe zijn?”
De volgende ochtend hoort Diny van de luchtvaartmaatschappij dat ze mee kan aan boord. “Bij aankomst stond de hele crew – van piloten tot stewardessen – me op te wachten in het vliegtuig.” Ze is even stil en moet slikken. “Ik vind het gewoon zo bijzonder dat mensen die mij niet kennen zo meeleven. Ik kreeg eten en drinken. En een stapel zakdoekjes, want ik zat huilend in dat vliegtuig. Het meest beangstigende was dat ik niet kon bellen en niet bereikbaar was in de lucht. Ik had geen idee hoe het met Wout ging.”
Ziekenhuisdeur open
De ernstige gezichten van haar kinderen en andere dierbaren raken Diny bij aankomst in het ziekenhuis. “Daardoor realiseerde ik me pas echt wat er aan de hand was. En toen zag ik Wout. Hij lag stil in dat ziekenhuisbed op de IC, met allemaal slangen en monitors om zich heen. Zijn lijf was beschadigd en zijn hoofd opgezwollen. Er was geen herkenning, geen reactie. Alsof het leven eruit was”.
“Bij Wouts bed hebben we later Psalm 23 gelezen: Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar, want U bent bij mij. Wout lag ook in kamer 23. We hebben zijn deur in het ziekenhuis nooit dichtgedaan. Familie, vrienden, collega’s: iedereen mocht dit met ons doormaken. Thuis hield ik de deur wel dicht. Daar wilde ik rust, om in mijn eentje een potje te janken of met een glas wijn voor de tv te zitten. Als ik het nodig had dan ging ik even naar vrienden of de buren, maar dan was het mijn initiatief.”
God is erbij
Op de derde dag krijgt Diny Psalm 91 vers 14-16 in haar bijbel app. Ze citeert: “Omdat hij van Mij houdt, zal Ik hem redden... Tot in lengte van dagen schenk Ik hem leven en hij zal zien dat ik hem red. Die woorden knalden echt naar binnen. Alsof God direct tegen mij sprak. Dat was nieuw voor me. Daarvoor was geloven vooral iets van het verstand. Nu sprak God tot mijn hart, dat gaf mij vertrouwen. Hoewel ik wist dat een lang leven ook in de hemel kon zijn. Het gaf me vooral rust: God is erbij.”
Knuf
Op 20 mei, 1e Pinksterdag, is Wout bij laag bewustzijn. Hij is wakker, wil bewegen en weglopen, maar is niet aanspreekbaar. Diny gaat naar Opwekking voor gebed voor hem. “Loop ik via de loopbrug het terrein op, kom ik Willem (oud-collega en vriend van Wout, red.) tegen! Hij omhelsde me en zei: ‘Het gaat 100% goedkomen’. We hebben vol vuur voor Wout gebeden.”
De dag daarna komt de kater. Wout wil niks met de wereld te maken hebben en trekt het laken over zijn hoofd. “Het ergste was dat hij ons nog steeds niet herkende.”
22 mei, op Wouts zestigste verjaardag, zit Diny met de kinderen naast zijn bed. “Toen kwam hij bij! Na twee weken coma kwam het leven weer in hem terug. Hij begon te praten over fietsen. De dag erna herkende hij mij weer. Hij zei ‘Knuf’, zijn koosnaam voor mij.”
Achteraf gezien is het wonderlijk verlopen. “Toen Wout het ongeluk kreeg, skeelerden er twee artsen achter hem. Zij konden hem helpen. En een vriend liep langs met zijn hond. Hij kon Wout identificeren, en de ambulance en mij bellen.” Ook het revalidatietraject is goed verlopen. Wout voelt zich volgens Diny ‘een soort Wout 2.0’. “Hij heeft een tweede kans gekregen en mag opnieuw beginnen. Wel op een andere manier. Soms, als hij moe is, moet hij zoeken naar een woord. Hij moet zorgen dat hij niet te veel op één dag doet en op tijd rust pakt. Maar hij is weer volop aan het werk en staat middenin het leven.”
Marathon
Wout is marathonloper. De eerste keer dat hij weer gaat hardlopen in het park, ziet hij op de plek van het ongeluk zijn eigen bloed op de grond liggen. Zes maanden na zijn coma is de marathon van Terschelling, waarvoor hij zich vóór het ongeluk had ingeschreven. “Eigenlijk zou Wout alleen kijken. Maar hij voelde zich weer zo goed in vorm dat hij graag wilde meelopen. Hij zou voorzichtig doen. Hij zou binnen een 150 hartslag blijven en ik zou meegaan op de e-bike (ik ben niet zo sportief, haha). Hij liep in 3,5 uur de hele marathon! Vooral de finish was bijzonder. Ze hadden zijn verhaal gehoord en riepen het om vanaf de vuurtoren. We hebben een potje staan janken samen.”
“Ik ben dankbaar dat ik Wout elke dag in de ogen kan kijken. En ik ben blij dat hij nog de oude Wout is. Dat hij niet als een ander persoon uit zijn coma is gekomen, want dat kan ook. God heeft hem bewaard, dat beseffen we ons dagelijks.”
Nederland Zingt Dichtbij
Meer weten over Diny en Wout? In het programma Nederland Zingt Dichtbij gaat Jurjen ten Brinke hardlopen met Wout in het park waar hij het ongeluk had. Hij spreekt Wout en Diny thuis en geeft ze een muzikaal cadeau.
Je kunt de uitzending hier terug bekijken.
Tekst: Susanne Jonker.
