'Ik durfde niet te dromen dat het afscheid zo bijzonder zou verlopen'

“Artsen vonden in 2017 een grote tumor op de eierstokken van Geke. Na het horen van zo’n boodschap loop je het risico dat je in je eigen hoekje gaat staan huilen. We moesten er hard voor werken en we konden de hulp die we kregen goed gebruiken, maar we waren er voor elkaar, ook in de kleine dingen. Ondanks haar ziekte waren er momenten dat het goed met haar ging. De kracht van Geke was de overtuiging dat ze dit samen met God zou overwinnen. Maar in de lente van 2020 ging ze hard achteruit. Eind mei bleek dat de kanker door haar lichaam verspreid was. Na de uitslag van de laatste scan leefde Geke nog acht dagen. 

Ze gaf zich over en wist dat het goed was. Het leek tijdens het moment van afscheid nemen alsof ze al in de hemel was: haar gezicht straalde en ze sprak over Jezus, haar Vriend. De last van haar ziekte was al weg. Dat zag ik als een bonusmoment en het gaf mij houvast. We hebben ons leven samen af kunnen sluiten. 

In juni mochten er niet meer dan dertig personen bij een uitvaart zijn. Maar er waren ontzettend veel mensen die ons bijstonden in dit proces. Geke’s moeder en ik kregen uiteindelijk hetzelfde idee: een openluchtdienst in een weiland. Ik zie veel dingen waarin God zorgde voor een mooi verloop. We kregen toestemming van de gemeente, er konden zo’n driehonderd mensen aanwezig zijn, de zon scheen en ik kreeg de kracht om de dienst te leiden. Ik durfde niet te dromen dat de dit afscheid zo bijzonder zou verlopen. Ik ben ervan overtuigd dat God de weg rondom de begrafenis baande in ruil voor Geke´s trouw aan Hem.

Nu heb ik open gesprekken met ons dochtertje Esmé (6) over haar moeder. Ze gelooft dat mama de mooie dingen die wij meemaken nog steeds ziet. Die gedachte geeft me kracht en hoop. Soms huil ik en soms huilt Esmé, maar we houden de moed erin. Er is hoop!” 

Tekst: Lukas ten Napel
Beeld: Ruben Timman