'Ik weet van gekkigheid niet wat ik op mijn ver­lang­lijst­je moet zetten'

“Ik maak een verlanglijstje!” kef ik.
“Een verlanglijstje? Wat is dat?” vraagt Faith.
“Dat is een wensenlijstje dat je mag inleveren bij Sinterklaas, maar dat kennen jullie natuurlijk niet in Afrika”, snater ik.
“Ik woon in Azië”, mompelt Faith.

“Whatever,” blaat ik, “sinterklaas is een feest van vervulde verlangens en wensen. Je krijgt cadeautjes en het mooie is: je krijgt altijd wat je op je verlanglijstje hebt staan! Je bestelt het via internet, het komt ingepakt thuis, je plakt er een gedichtje op van ChatGPT en je hebt een heerlijk avondje. Oudhollands genieten.”

Faith kijkt gebiologeerd. “Wat wonderlijk! Mag ik ook een verlanglijstje maken?”
“Ho ho,” bries ik, “dit is een Néderlands feest voor de Néderlanders! Dat ga jij niet afpakken met je grijpgrage Aziatische vingertjes. Jij krijgt al genoeg: dit gaat over ónze wensen: mogen wij ook een keer?!”

Faith denkt even na en vraagt: “Heb jij eigenlijk niet al genoeg? Jij bent superrijk vergeleken met ongeveer iedereen op de wereld. Heb jij nog wel verlangens?”

Ik val stil. Faith heeft gelijk, zoals altijd. Ik weet van gekkigheid niet wat ik op mijn verlanglijstje moet zetten. Maar aan de andere kant heb ik de laatste tijd juist meer verlangens dan ooit.

“Eerlijk gezegd heb ik nog wel wat wensen, maar dan échte wensen”, piep ik. “Ik zou wensen dat het rustiger wordt in de wereld: minder woede, oorlog en polarisatie. En vooral dat ik minder bang ben. Maar dat soort dingen geeft Sinterklaas niet.”
Faith knikt. “Dan kun je misschien beter bezig zijn met Kerst.”
“Kerst?” gak ik.

“Ja, Kerst!” roept Faith enthousiast. “Dat is tenminste een feest voor iedereen en het werkt anders dan met de goedheiligman. God is Sinterklaas niet. Hij geeft geen cadeaus uit eigen zak, maar zichzelf. Dat is jouw verlangen voorbij, dat is het verlangen zelf.”
“Tjonge, Faith”, hinnik ik betrapt. “Kom ik aan met mijn ordinaire verlanglijstje.”

Faith lacht: “Ja, Sinterklaas laat nog heel wat te wensen over!”